Prédikanir 2011 – 2013

Jólamessa í Háteigskirkju 27. desember.  Prédikun Arndís G. Bernhardsdóttir Linn

Gleðileg Jól kæru vinkonur og vinir !

Fæðing sérhver barns eru merkustu tímamótin í lífi einstaklinganna í kringum það – frá og með þeim tíma þegar barnið dregur fyrst andann er allt breytt. Ekkert getur orðið eins og það var áður. Þannig var það vissulega fyrstu jólanóttina. Tilvonandi foreldrar á  ókunnum og óhentugum stað, fjarri fjölskyldunni, án alls þess sem þau þekktu. Tilvonandi foreldrar sem stóðu frammi fyrir atburði sem átti eftir að breyta lífi þeirra og breyta heiminum. María fæddi Jesú og eftir það gat ekkert orðið eins og það var áður – aldrei að eilífu.–

Guð var, í öllu sínu veldi, komin í heiminn. Guð sem hafði allt vald á himni og jörðu kaus að fæðast í vanmáttugu og berskjölduðu barni.

Mörg þau sem hafa heyrt þessar fréttir síðan, þennan fagnaðarboðskap hafa undrast, velt vöngum, spurt sjálf sig,  Af hverju? Til hvers? Fyrir hvern?

Ég er með mynd sem ég ætla að biðja ykkur að láta ganga meðan ég held áfram að tala við ykkur. Ég geri mér grein fyrir að þið hafið oft séð þessa mynd áður. En ég hvet ykkur samt til að bera hana upp að andlitinu og skoða hana gaumgæfilega.

Því þessi mynd segir allt. Í henni felst svarið við því til hvers Guð kom í heiminn og fyrir hvern

Já Guð ákvað að koma í heiminn. Guð valdi að verða manneskja og fæðast í vanmáttugu og berskjölduðu barni. Við erfiðar aðstæður, inní óöryggi.

Þau sem mættu engli Drottins á Betlehemvöllum forðum urðu hrædd, ráðvillt, óörugg. Þeim var brugðið. Þau skyldu í fyrstu ekki þessa óvæntu uppákomu, þennan óvænta boðskap. Þannig hefur það líka verið fyrir marga einstaklinga sem á eftir hafa komið og hafa mætt Guði.

En […]

Guðþjónusta í Kirkju Óháða safnaðarins á fyrsta sunnudegi í aðventu, 1. desember 2013

Stundum byrja ég á obbóstuttri sögustund með örfáum góðum sögum.  En núna byrjum við með örfáum vondum sögum, algjörum hryllingssögum.

Það er sagan um ægilega storminn á Filippseyjum.  Og flóðin í Þýskalandi og snjóstorminn í Ameríku.  Þetta er alveg nóg af sögum.  Þær verða að enn meiri hryllingssögum þegar það fréttist að það er ekkert gert með þær.  Fólkið á Filippseyjum hrópar að hamfarirnar séu  öllum heiminum að kenna.  En veröldin vill samt ekki hætta að breyta loftslaginu.  Hún vill bara halda áfram að hugsa um peninga.

Biblían segir urmul af svona hryllingssögum.  Um hamfarir í náttúrunni og um hamfarir í stríðum þar sem vondir kóngar réðust á þjóðir og einstaklinga.

Það  var af öllu þessu skelfilega sem gerðist og heldur áfram að gerast sem við sitjum hér í kvöld.   Það var af því að Guð brást við þessu.   Jesús kom af því að veröldin var vond.  Hún var svo vond að Guði leist ekki á blikuna og sá að hún verð að gera róttækar aðgerðir.  Hún varð að koma sjálf.  Hún kom og var Jesús.    Hún sagði að hún væri komin til að fá heiminn til að hlusta og finna jafnvægið og hamingjuna sem hann gæti átt.

Jesús sagði það í dæmisögunni um víngarðinn.  Hún stendur í 21. kafla Matteusarguðspjalls.  Hún segir frá landeigandanum sem plantaði víngarð og leigði hann vínræktarmönnum.  En þegar hann ætlaði að fá leiguna þverneituðu þeir að borga og drápu innheimtumennina.  Svo að vínyrkinn sendi son sinn, en leigendurnir drápu hann líka og sögðu að úr þessu gætu þeir rólegir slegið eign sinni á garðinn.

En það varð ekki svoleiðis.  Þegar Guð kom og varð ein af okkur og varð Jesús frelsari okkar, […]

Prédikun í Kvennakirkjunni, sunnudaginn 10. Nóvember í Grensáskirkju

Mattheusarguðspjall 28.18
Allt vald er mér gefið á himni og jörðu.  Farið því og kennið öllum þjóðum að þekkja mig.  Skírið þær í nafni föður, sonar og heilags anda og kennið þeim að halda allt það sem ég hef boðið ykkur.  Sjá, ég er með ykkur alla daga allt til enda veraldar.
Fyrir nokkrum vikum var ég að brjóta saman plastpoka. Já þið heyrðuð rétt ég var að brjóta saman plastpoka – ekki þvott.  Þegar ég ferðast erlendis flyt ég með mér heim alla þá plastpoka sem mér áskotnast í útlöndum. Þeir koma allir að einhverjum notum þegar heim er komið, kona á aldrei nóg af plastpokum. En þar sem ég var að dunda mér við þetta vakti einn plastpokinn sérstaka athygli mína. Hann er fagurgulur og er merktur búð sem heitir Forever 21 sem gæti á íslensku útlagst Tuttugu og eins að eilífu.Ég mundi strax eftir þessari búð. Tískuvörubúð sem leggur áherslu á fatnað og fylgihluti fyrir ungt fólk, eins og nafnið gefur til kynna. Stútfull af allskonar glingri, bæði nútímaleg og veraldleg.  Og einmitt þess vegna kom það sem ég fann á botni pokans mér algjörlega á óvart. Neðst á pokanum stendur John 3:16. Og ekki bara einu sinni, heldur tvisvar. Já á botni pokans er Biblíutilvitnun, Jóhannes 3:16. Ekki bara einhver biblíutilvitnun heldur texti sem gengur undir nafninu Litla Biblían  því hann segir í einn setningu allt sem segja þarf um kristna trú:  Að Guð hafi komið sem Jesús Kristur, frelsað okkur og gefið okkur eilíft líf. Ég var orðlaus af undrun en líka einhvern vegin ofvirk af gleði og mér fannst ég tilheyra svo stórri heild – risastórri heild sem stefnir öll að sama markinu.

Á nýafstöðu […]

Réttum úr okkur  – Prédikun í guðþjónustu í Fríkirkjunni í Hafnarfriði 13. október 2013 , Auður Eir Vilhjálmsdóttir
,,Ég hef augu mín til fjallanna.  Hvaðan kemur mér hjálp?  Hjálp mín kemur frá Guði sem skapaði heiminn og gefur okkur öruggt göngulag um daga okkar.“ Davíðssálmur 1.16.
Það er yndislegt fyrir okkur kvennakirkjukonur að vera hérna í kvöld með ykkur í fríkirkjunni.  Ég ætla að segja framhaldið af því sem ég sagði í síðustu predikun.  Þá sagði ég frá því þegar ég var átta ára og pabbi sendi mig í bankann með skjal sem átti að stimpla.  Stúlkan í afgreiðslunni sagðist alls ekki geta leyst málið en þá kom fröken Aðils sem sat bak við gler og tók málið að sér og ég fór heim með afgreitt erindi.  Ég sagði pabba þetta  þegar hann kom heim og við kvöldverðarborðið sagði hann öllu fólkinu að það væri nú fínt að afhenda mér flókin mál.  Ég hefði snúið mér beint til fröken Aðils og hún hefði tekið málið að sér.  Ég vissi að pabbi vissi að það var ekki svona og ég vissi að hann var bæði að senda mig í bankann og segja þetta til að uppörva mig.  Allt fólkið horfði líka á mig uppörvandi og fannst mikið til um mig.  Þetta er ein af mörgu góðu minningunum sem ég á frá því að vera átta ára.

Ég segi þér þetta til að stinga upp á því að þú takir þér tímakorn til að muna eftir góðum atburðum sem þú áttir.  Það er svo mikið talað um allt sem skaðar börn svo þau bera þess merki seinna.  En hugsum um allt sem gladdi okkur og varð okkur til ævilangrar gæfu.  Hugsaðu um það.  Þú átt áreiðanlega tonn af góðum minningum […]

Prédikun í guðþjónustu í Neskirkju 8. september 2013 , Arndís G. Bernhardsdóttir Linn
Guð frelsar okkur aftur og aftur.
,,Ég fyrirverð mig ekki fyrir fagnaðarerindið. Það er kraftur Guðs sem frelsar hvern þann mann sem trúir.“ Rómverjabréf 1.16.
Góðar fréttir ferðast hratt – þær þjóta á milli fólks og það fylgir þeim gleði. Þú getur eflaust rifjað upp einhverjar góðar fréttir sem þú hefur fengið og þú manst kannski eftir tilfinningunni, spennunni, kitlinu í maganum. Kannski varstu pínu æst eða æstur og  þú gast ekki beðið eftir að færa fleirum fréttirnar. Dásamlegt ferli sem getur að sjálfsögðu ekki farið af stað nema þú treystir því að fréttirnar séu réttar.

Nema þú treystir. Traust er eitt af grundvallar atriðum í mannlegum samskiptum. Traust er einhvern vegin límið sem heldur svo ótalmögrum samskiptum og samböndum saman. Og við þurfum að læra að treysta – æfa okkur í að treysta aftur og aftur svo traustið vaxi og dafni og auki velsæld okkar í lífinu.

Trúin er líka byggð á trausti. Að trúa er að treysta því að Guð sé með okkur og að hún þrái að vera hluti af lífi okkar.  Fagnaðarerindi Kristinnar trúar eru gleði fréttir, dásamlegar fréttir. Vandamálið með þessar fréttir er að þær eru svo góðar að það er kannski erfitt að trúa þeim, sérstaklega ef maður er ekki viss um að þær séu réttar!   Og um hvað snúast eiginlega þessar dásamlegu gleðifréttir?

Kjarni Fagnaðarerindisins, eins og við heyrðum hér í upphafi messunnar, er um ást Guðs sem Jesús Kristur birtir okkur. Guð elskaði heiminn svo mikið að hún gaf einkason sinn til þess að hver sem á hana trúir glatist ekki heldur hafi eilíft líf. Þetta þýðir með öðrum orðum að Guð elskaði okkur að fyrrabragði. Hún sá að við […]

Auður Eir Vilhjálmsdóttir.

Guðþjónusta við Þvottalaugarnar í Laugardal 19. Júní 2013

Það er ólýsanlega gott að sjá ykkur öll sem eruð komin til að halda messuna.  Takk fyrir að koma,  það er vitnisburður fyrir okkur hin.   Mörg okkar hafa tekið þátt í hátíðahöldunum fyrr í dag, þegar blómsveigur var lagður á leiði Bríetar Bjarnhéðinsdóttur og þegar Kvenréttindafélið og Kvenfélagasambandið buðu í hátíðakaffi á Hallveigarstöðum.  Það var yndislegt að finna vinsemdina og vináttuna sem sameinaði okkur.  Eins og vináttan sem umlykur okkur í kvöld.  Steinunn formaður Kvenréttindafélagsins las boðskap Bibliunnar um vináttuna og við ætlum að tala um þann boðskap í kvöld.

Ég ætla að byrja á sögu.  Það kom til mín kona um daginn og spurði hvort eg hefði gert ráðstafanir áður en ég fór á eftirlaun.  Ég sagði henni að ég hefði þá fyrir löngu tekið ákvörðun.  Ég ákvað að þegar ég hætti að vinna ætlaði ég að hafa lífið eins og það var þegar ég var 8 ára.  Þá var mér falið að gera ýmislegt en ekkert sem ég réði ekki við.

Það var samt innifalið að gera samt stundum það sem ég þurfti að takast á við.  Eins og þegar pabbi fól mér að fara í bankann.  Ég átti að fara í Landsbankann og afhenda skjal sem átti að stimpla og koma svo heim með það.  Ég skildi ekki hvers vegna pabbi var að fela mér þetta.  En ég fór niður í Landsbanka eftir hádegið og gekk inn í enda milli ábúðarmikilla málverkanna.  Ég afhenti konunni bak við borðið skjalið og bað hana að stimpla það.  Hún var ekki mjög gömul, þó dáldið, kannski 20 ára.  Hún las það vandlega og lengi og mig grunaði leikslokin.  Þau urðu sem ég óttaðist, hún rétti mér skjalið og […]

Guðspjallatextinn:
 Jesús tók þá tólf til sín og sagði við þá: „Nú förum við upp til Jerúsalem og mun allt það koma fram sem spámennirnir hafa skrifað um Mannssoninn. Hann verður framseldur heiðingjum. Þeir munu hæða hann, misþyrma honum og hrækja á hann. Þeir munu húðstrýkja hann og lífláta en á þriðja degi mun hann upp rísa.“En þeir skildu ekkert af þessu, orð þessi voru þeim hulin og þeir skynjuðu ekki það sem sagt var.Lúkas 18: 31-34
(Leikmunur: Desilítramál, málband, og klukka)

Það var einu sinni lítil mús sem kom til töframanns og sagði honum að hún hefði mætt ketti. Músin var svo hrædd við köttinn að hún bað töframanninn að breyta sér í kött. Töframaðurinn var snjall og kenndi í brjóst um músina, og frá honum fór músin sem köttur. Stuttu síðar mætti kötturinn hundi. Hárin risu og hún hljóp hratt til vinar síns, töframannsins. Hún sagði honum raunasögu sína og bað hann fyrir alla muni að breyta sér í hund. Kötturinn sem áður var mús, gekk á fjórum fótum frá töframanninum en nú í líki hunds.
Hundurinn sem áður var köttur og þar áður mús, undi hag sínum vel í líki hunds. Allt þar til hundurinn mætti tígrisdýri, en þá spretti hann úr spori skelfingu lostinn. Ekki hægði hann á sér fyrr en hann var kominn til töframannsins á ný og bar upp enn eina óskina. Töframaðurinn var orðinn heldur leiður á þessu og hugsaði með sér: ,,Jæja þá í þetta síðasta sinn!” Og hundurinn sem áður var köttur og þar áður mús, fór nú út frá töframanninum sem tígrisdýr.
Tígrisdýrið drottnaði yfir gresjunni, og óttaðist ekkert. Enginn gat gert því mein.  Eða það hélt tígrisdýrið allt þar til það mætti manni, og maðurinn var með byssu.Tígrisdýrið hljóp […]

I.
Takk fyrir þetta yndislega samfélag kæru vinkonur,  – samfélagið okkar við Guð sem kom til okkar sem Jesús og við hver aðra þar sem við tókum þátt í heilagri kvöldmáltíð og útdeildum brauði og víni okkar í milli. Eins og þið vitið var það Jesús sjálfur sem stofn¬setti heilaga kvöldmáltíð. Um það getum við lesið hjá guðspjalla¬¬-mönnunum, þeim Matteusi, Markúsi og Lúkasi, einnig hjá Páli postula.  Þeir greina allir frá síðastu kvöldmáltíðinni sem Jesús átti með lærisveinum sínum áður en hann gekk í gegnum þjáningu og dauða á krossi, – og reis upp frá dauðum á þriðja degi. Með kvöldmáltíðinni og fyrirheitinu henni tengdri gaf hann kirkjunni sinni, okkur öllum, tækifæri til að mæta sér á persónulegan og áþreifanlegan máta og taka við gjöfinni sem líf hans og fórnardauði er. Gjöf sem felur í sér fyrir¬gefn¬ingu misgerða okkar og endurnýjar og endurnærir samfélag okkar við Guð vinkonu okkar aftur og aftur.
Í guðfræðiumræðu fyrri tíma var tekist kröftuglega á um með hvaða hætti mætti skýra nálægð Jesú í heilagri kvöldmáltíð. Þau átök voru fyrirferðarmikil í tengslum við gagnrýni Lúthers á rómversk-kaþólsku kirkjuna á sínum tíma. Andstætt sjónarmiði hennar taldi Lúther það ekki þurfa mikilla skýringa við heldur ætti fyrst og síðast að treysta fyrirheiti Jesú um að vera nálægur, í brauðinu og víninu, eins og orð hans í ritningunni gefa skýrt til kynna. Þau voru fullnægjandi að mati Lúthers, enda Biblían mælisnúran er allt skyldi miðast við.
Það er við hæfi nú þegar páskahátíðin er ný yfirstaðin, að staldra aðeins við og hugleiða innhald og tilgang heilagrar kvöldmáltíðar, -altarissakramentisins, og samhengið sem hún sprettur úr. Í því kristallast merkingarþrungin saga Jesú. Saga kærleiksboðskapar og þjónustu, mótlætis og þjáningar, en um leið saga óumræðilegrar gleði sem við eigum […]

Kæru vinkonur og vinir. Mikil dásemd og dýrð er að hittast hér í Breiðholtskirkju í kvöld og njóta samverunnar.
Hvað geri þú þegar þú er búin á því og færð þá tilfinningu að þú sért að gefast upp, ert bara frekar óánægð með þig? Skiptir það Guð máli? Er hún að virkilega að hlusta á mig, þegar ég er að leggja málin fyrir hana?
Kvennakirkjan hefur alltaf hvatt okkur hverja og eina til að þrauka þegar hversdagurinn, erfiðleikar eða áföll dynja yfir. Vinona okkar hlustar og það varðar hana að við döfnum vel, séum ánægðar með okkur og lífið í þeim farvegi sem skiptir hverja og eina máli. Við getum verið þess fullvissar að vinkona okkar leiðir okkur, hún sleppir aldrei hönd sinni af okkur og þess vegna þurfum við ekkert að óttast og við þurfum ekki að láta hugfallast.
Ég var að lesa um leikritið Shirley Valentine eftir Willy Russell sem fjallar um miðaldra húsmóður sem gift var verkamanni. Hún var gjörsamlega búin að fá nóg af lífi sínu þar sem hún bjó í úthverfi borgar, það var orðið ófullnægjandi vægast sagt leiðinlegt.
Lífið gekk út á að koma bóndanum í vinnuna og hjálpa börnunum í gegnum skólann. Yfir daginn kláraði hún skipulega venjubundin verk: Versla í matinn, baka, strauja og elda. Að kveldi fór hún í rúmið, næsta dag fór hún á fætur og sami vanagangurinn hófst á nýjum degi.
Húsmóðirin fór að hugleiða hvað hefði eiginlega komið fyrir sig, henni fannst hún stöðnuð, vera í sama hjólfarinu. Reglulega talaði hún við eldhúsvegginn á meðan hún var að útbúa matinn fyrir eiginmanninn. Dag einn segir hún „Flest okkar eru dáin áður en við deyjum, og það sem drepur okkur er allt þetta ónotaða líf sem við berum með […]

Til hamingju með afmælið. Yndislega að sjá ykkur allar og öll. Nú syngjum við með Öllu og kórnum og Önnu Siggu og þökkum hver annarri og Guði hjartanlega fyrir þessi 20 ár sem við eigum saman. Mest þökkum við Guði vinkonu okkar fyrir að koma alltaf. Annars væri ekkert afmæli í kvöld og allt búið fyrir löngu. Það var hún sem gaf sem okkur hugmyndina og hefur brallað með okkur ár eftir ár, eins og Steinunnar okkar Pálsdóttur segir.

Það var yndislegt að heyra Elísabetu rifja upp árin okkar. Öll skrefin, hvert eftir annað, stigin smátt og smátt og alltaf örugg og alltaf glaðleg og valhoppandi. Fyrir 20 árum söfnuðumst við saman í Kópavogskirkju og Agnes prédikaði. Hún tengdi saman Kvennakirkjuna og Samstarfshóp um kvennaguðfræði sem gekk á undan okkur.

Samstarfshópurinn tók á móti kvennaguðfræðinni frá útlöndum og varð hluti af kvennaguðfræðinni sem breiddist þá um allan heiminn með mætti og gleði sem er ekki hægt að lýsa. Síðan hefur kvennaguðfræðin orðið að miklum atburðum – eins og Kvennakirkjunni okkar.

Hyggðu nú vel eftir, elskan mín. Hún er Kvennakirkjan okkar. Þín. Það skiptir öllu. Af því að þú skiptir öllu.  Enn og aftur skulum við segja það: Það ert þú sem ert aðalatriði Kvennakirkjunnar. Enn og aftur skulum við segja þér það: Nærvera þín er ómetanleg fyrir okkur hinar. Líka það að þú sem kemur bara stundum skulir alltaf vilja halda áfram að vera með. Þú heldur áfram að vera kvennakirkjukona, þú styður Kvennakirkjuna með því að tilheyra henni og senda henni árgjaldið þitt. Takk og aftur takk, frá okkur sem hittumst í Þingholtsstræti til að sjá um að alltaf sé hlýtt og ljómandi og ilmandi og alltaf eitthvað yndislegt um að vera.

Það er alltaf sama yfirskriftin yfir […]

Guð gerir allt nýtt

Gleðilegt ár og takk fyrir öll árin sem við höfum átt saman. Yndislegt er að hittast í kvöld.

Þegar ég kom tók söngurinn á móti mér frá Öllu, kórnum og Önnu Siggu. Og Herdís og Sigrún voru komnar til að leggja á borðið fyrir kaffið. Svo streymduð þið allar að og ég held að friðurinn fylli hjarta okkar allra. Við ætlum að tala um það sem Biblían segir um að allt verði nýtt. Hvað vilt þú að verði nýtt í þínu lífi?

Ég hugsa að við viljum allar flikka ögn upp á samskiptin sem við eigum við aðra. Ekki að ég haldi að við séum ókurteisar, en það fer bara stundum ýmilsegt úrskeiðis og það er svo gott þegar við lærum betur að umgangast okkur og annað fólk. Það eru alltaf þessir sífelldu samhljómar milli samverunnar með hinum og samverunnar við okkur sjálfar. Eða finnst þér það ekki?

Biblían er full að dæmalaust góðum ráðum beint frá Guði. Ráðum um okkur og annað fólk. Þau berast frá öðrum og frá okkar eigin reynslu. Við skulum taka á móti öllu sem gerir líf okkar betra. Við skulum borða gulrætur og hreyfa okkur og halda okkur í skefjum og vera opnar og allt sem við teljum að sé gott. Það bætir allt samskiptin við hitt fólkið af því að það bætir samskiptin við sjálfar okkur. Við fáum fullt af ráðum í Fjallræðunni. Vertu hógvær en samt kjarkmikil.

Berstu fyrir réttlætinu en sjáðu hvar þú getur barist. Annastu annað fólk og annastu þig sjálfa. Biblían segir okkur að þetta sé allt byggt á miklu dýpri vissu en þessari sem bætir svona hversdaga okkar og skiptir svo miklu. Það er hin djúpa vissa að Guð eigi allt. Hún á heiminn. […]

Guð hugsar til þín

Gleðilega jólahátíð elskulegu vinkonur og vinir.

Hátíð jólanna er hátíð ljóss og friðar. Á hverju ári á sama tíma erum við minnt á komu Jesús. Við erum minnt á hringrás lífsins, það er e.t.v. réttara að segja að lífið sé eins og spírall, því ekkert verður nákvæmlega eins aftur, þrátt fyrir endurtekningar.

Við upplifum oft sterkar tilfinningar um jólin, vegna þess að jólin eru tími viðkvæmra tilfinninga bæði gleði, saknaðar og eftirsjár. Þess vegna er þessi tími, tími minninga, drauma og vona. Við finnum líka svo vel að Jesú og jólahátíðin eru hluti af lífinu, samofin lífi okkar og tilveru. Þetta er sagan okkar. Saga sem lýsir þrá manneskjunnar að ekki sé allt sem sýnist. Að til sé Guð sem vill það besta fyrir okkur öll og að allt fari vel að endingu.

Í Biblíunni er sagan um Elísabetu frænku Maríu móður Jesús, sem langaði til að eignast barn. Þau hjónin Elísabet og Sakaría voru komin á miðjan aldur þegar hún varð þunguð. Hún var haldin hugarvíli á þessum tíma vegna þess að í margar vikur fann hún ekki fyrir barninu og var farin að örvænta að hún væri í raun þunguð.

Svo var það einn daginn að María þá unglingsstúlka kom óvænt í heimsókn, bankaði á dyrnar, Elísabet bauð Maríu inn sem faðmaði frænku sína og sagði „Elísabet! Til hamingju! Ég hef heyrt yndislegar fréttir, að þú eigir von á barni. Í Lúkasarguðspjalli (1.41) segir: þá varð það, þegar Elísabet heyrði kveðju Maríu, að barnið tók viðbragð í lífi hennar og Elísabet fylltist heilögum anda.

Svona er Guð , fólk kemur inn í líf okkar til þess að lífga við drauma okkar og væntingar, blása lífi í vonir okkar. Þetta eru einstaklingar sem eru jákvæðir og […]

Við erum að huga að sjálfum okkur eins og alltaf, huga að blessun okkar, svo að við verðum sjálfar til blessunar, fyrir sjálfar okkur að annað fólk.
Við hugum að ræðunum sem Bryndís og Sveinbjörg fluttu í síðustu messum.  Sveinbjörg talaði um lífið sem væri ferð og vitnaði í gönguferð Cheryl Strayed um langa vegu  Bandaríkjanna   og væntanlega gönguferð  Vilborgar Örnu á Suðurpólinn.  Cheryl gekk alein í þrjá mánuði til að huggast og komast aftur til sjálfrar sín.  Og Sveinbjörg sagði:  Cheryl lýsir  átökunum við að lyfta útroðnum bakpokanum og sárunum sem hann skyldi eftir sig á öxlum hennar og mjöðum. Hún lýsir ógninni sem leyndist svo víða og horfði stundum beint í augu hennar, og öllum ósigrunum. En hún lýsir líka gleðinni sem hún fann svo oft fyrir vegna alls þess sem hún sigraðist á, og vegna fegurðar náttúrunnar og vináttu þeirra sem hún hitti. Á göngunni hugleiddi hún lífið, reynslu sína og breytni. Innri sársauki hennar mætti ytri sársauka.
Bryndís talaði um einn dag í sinni lífsgöngu, daginn sem hún dreif sig í að raka laufin úr garðinum svo að þau kæfðu ekki grasið og taka burtu laufin  sem voru búin að stífla rennurnar.
Hvers vegna ógnar lífið okkur stundum og hvers vegna verður það kæfandi og stíflandi?  Það er sagt í texta kvöldsins í 1. Kafla Jóhannesarguðspjalls.  Guð kom sjálf til okkar.  Hún var Jesús.  Hún kom til eignar sinnar.  En fólkið sem hún skapaði og átti tók ekki á móti frelsara sínum.  Þess vegna eru ógnir og erfiðleikar í heiminum.  Og þess vegna verður lífið stundum erfitt mitt í gleði þess og vináttu.  Líka fyrir fólkið sem treystir Guði hverja stund.
Aðventan býður okkur að kveikja á kertum og hlusta á jólasálma og huga að […]

I.

Bandaríska konan Cheryl Strayed lagði upp í göngu á The Pacific Crest Trail, – 4.286 km leið sem liggur allt frá landamærum Kalforníu og Mexikó, yfir Sierra Nevada fjallgarðinn í suðri og Cascade fjallgarðinn (Fossafjöll) í norðri, að landamærum Washington fylkis og Kanada. Ástæðan fyrir því að hún, alls óvön fjallgöngum, ákvað að takast á við þessa áskorun, – að ganga einsömul í rúma þrjá mánuði þessa leið, lá fyrst og fremst í vanlíðan hennar vegna sorgar og missis og því róti sem það koma á líf hennar allt. Hún hafði ekki fundið leiðina til sjálfrar sín að nýju og eitthvað innra með henni hvíslaði að henni að þetta væri leiðin, að hana yrði hún að fara.

Í nýútkominni bók sinni Wild lýsir Cheryl glímunni sem hún átti í við sjálfa sig og lífið á göngunni, – allt það sem hver dagur færði henni í margbreytileika óbyggðanna. Átökunum við að lyfta útroðnum bakpokanum sem hún kunni ekki að pakka í og hún gaf nafnið Skrímsli og sárunum sem hann skyldi eftir sig á öxlum hennar og mjöðum. Hún lýsir ógninni sem leyndist svo víða og horfði stundum beint í augu hennar, og öllum ósigrunum. En hún lýsir líka gleðinni sem hún fann svo oft fyrir vegna alls þess sem hún sigraðist á, og vegna fegurðar náttúrunnar og vináttu þeirra sem hún hitti. Á göngunni hugleiddi hún lífið, reynslu sína og breytni. Á göngunni mætti innri sársauki hennar ytri sársauka. ***

Í þessum töluðum orðum er íslensk kona Vilborg Arna Gissurardóttir að undirbúa göngu á Suðurpólinn en ætlun hennar er að fljúga á upphafsstað frá Punta Arenas í Chile einmitt í dag. Leiðin sem Vilborg Arna ætlar að ganga er 1140 km og mun taka hana 50 daga […]

Í bókinni ÓÐUR LÍFSINS, speki frumbyggja Ameríku, er að finna ýmsan vísdóm um fegurð lífsins, þar stendur m.a.: Í bernsku var mér kennt,“Barnið gott, leiðin til að finna fegurð lífsins er að leita samhljóms í tilverunni. Vertu í samhljómi við allt sem er, og umfram allt, í samhljómi við sjálfa þig. Margt mun drífa á daga þína, sumt gott, annað ekki. – en það eitt að leita sífellt samhljóms verður mótvægi gegn hverjum vanda og færir þér fegurð.“

Við erum sífellt að leita samhljóms í lífinu. Stundum er það svo að okkur reynist erfitt að ljá lífi okkar merkingu. Það kunna að vera ýmsar ástæður fyrir því. Sjálfsmyndin hefur ef til vill krumpast vegna persónulegs áfalls. Við finnum fyrir einmannaleika, depurð, ótta, sektarkennd, reiði,

Við getum átt í erfiðleikum með samskipti, verið undir álagi og streitu allt þetta veldur okkur hugarangri. Við finnum að það hefur eitthvað stíflast innra með okkur. Þegar við erum orðin svo full af hugarangri að örvæntingin er farin að frussa í allar áttir, frussast yfir okkur og aðra þá stöldrum við við og spyrjum: hvernig getum við mætt þessum tilfinningum. Hvað getum við gert best til þess að bregðast við?

Sagan:
Það hafa skiptst á skin og skúrir síðustu vikurnar. Það er alls ekki óvanalegt að það rigni á haustin, enda oft talað um haustrigningar. Svo við þurfum aldeilis ekki að vera hissa eða pirra okkur yfir því að það rigni. Þannig var veðrið um daginn á ósköp venjulegum haustdegi, ekki hundi út sigandi.

Konan og hundurinn virtu þetta orðatiltæki ekki viðlits, ákveðin í að leggja út í veðrið. Hún klæddi sig í pollabuxur fór í regnkápu og gönguskó. Hundurinn dillaði skottinu, sem er félagsleg tjáning, eins og þegar við fólkið tölum saman. Gleðin og […]

Þetta er hugleiðingarstund á undan predikuninni og ég ætla að biðja okkur að hugleiða það hvernig okkur líður þegar haustið byrjar. Ég ætla að segja okkur tvær sögur.

Einu sinni fór ég í boð. Þar var svo fínt fólk og talaði svo mörg tungumál að þótt mér fyndist ég prúðbúin og glaðbeitt þegar ég fór að heiman fannst mér lítið til um klæðnað minn og tilveru innan um þau. Ég varð fegin að komast heim.

Hin sagan er svona: Einu sinni fór ég í annað boð. Ég fór ekkert prúðbúin en samt fannst mér ég miklu fínni en hin. Þetta var smáundarlegt fólk af ýmum orsökum og sagan gæti verið svoleiðis að þau hafi verið svo góð og skemmtileg sem hin voru ekki. En það var ekki svoleiðis.

En mér fannst ég hins vegar bera ögn af þeim og strax á leiðinni út í fór ég að skammast mín afskaplega fyrir það. Ég fór líka að sjá að ég mátti taka þessu öllu rólega, þetta var bara alla vega fólk sem var ekkert að hugsa um það hvernig ég leit út eða hvað ég sagði. Það var ekkert að hugsa um mig og var alveg sama um mig og ég átti ekki að vera svona upptekin af sjálfri mér.

Ég sagði svona við Guð: Mikið ertu alltaf dásamleg að gefast ekki upp á mér. Þótt ég hugsi svona kolómögulegar hugsanir og sé svona upptekin af sjálfri mér og ætli aldrei að losna við það. Og mér þótti Guð segja við mig: Ég skil þig. Ég var oft í boðum þar sem fólki var alveg sama um mig. Og þá sagði ég við vinkonu okkar Guð: En þú varst samt alltaf með alla vega fólki og lést það ekki finna […]

Hérna á Bríetartorgi er minningarstaður um Bríeti Bjarnhéðinsdóttur sem flutti fyrst kvenna í samtíð sinni opinbert erindi um kvenréttindi. Það var árið 1887. Hún bjó hérna í gula húsinu á móti sem fékk Reykjavíkurverðlaun um daginn. Seinna bjó hún í húsi sem stóð beint á móti gula húsinu okkar númer 17, hennar hús var númer 18 þar sem speglahúsið er núna. Við minnumst hennar í dag í þakklæti. Og líka Þórunnr KP sem bjó í okkar húsi og var með Bríeti í að stofna Kvenréttindafélagið árið 1907. Og minnumst þess með hógværð að okkar hús fékk líka verðlaun og Þuríður á 13 tvisvar.

Svo förum við að hugsa til sjálfra okkar. Við erum komnar hingað til að uppörva hver aðra í lífsins löngu göngu, alltaf alltaf reiðubúnar til að taka hver aðra að okkur á gönguferðinni. Það er alltaf þess vegna sem við hittumst og það er hvorki meira né minna en yndislegt og takk fyrir að koma. Það er svo gott fyrir okkur hinar að þú komst.

Við Elísabet vorum hérna líka í gær og kannski fleiri af okkur. Við hlustuðum á djass á Laugaveginum og horfðum á biðraðir eftir beikoni á beikonhátíðinni á Skólavörðustígnum og keyptum svo á heimleiðinni túmata og hnetur hérna upp í Bónus og töluðum við vinkonu okkar á kassanum, hana sem er frá Hong Kong og er svo skemmtileg. Göturnar eru líka fullar af fólki í dag og við erum hluti af öllu þessu lifandi lífi og það er svo dæmalaust gott.

Og hvernig líður þér nú í dag? Það er alltaf spurningin, alltaf sama spurningin: Hvernig líður þér?

Af því að við höldum hópinn með Guði til að hjálpast að við að láta okkur líða vel.

Ég ætla að segja þrennt um það […]

Jesús og samverska konan Jóhannes 4:1-29 (sjá guðspjallstexta í lok prédikunar)

Náð sé með yður og friður frá Guði skapara okkar og Drottni Jesú Kristi. Amen.

Þegar ég hugsaði til þessarar stundar hér við þvottalaugarnar sá ég fyrir mér í huganum  bograndi konur  að þvo þvott.  Skrafandi saman því vinnan er jú meira en vinna, hún er líka félagslegt fyrirbæri.  Ég sá líka fyrir mér aðrar vinnandi konur.  Konur vestur á Ísafirði sem börðu klakann af kerjunum til að geta vaskað fiskinn sem beið þeirra.  Þessum konum kynntist ég á menntaskólaárum mínum, þó aðeins að sögn því þær voru löngu farnar héðan úr heimi á þeim tíma.  Hins vegar kom saga þeirra upp þegar ritgerð var unnin og þá fyrst áttaði ég mig á því að konur og karlar höfðu ekki staðið jafnfætis launalega séð á árum áður.  Og nú 100 árum síðar og 40 árum eftir að ég vann ritgerðina forðum er enn verið að tala um launamun karla og kvenna sem konurnar á Ísafirði vöktu athygli á og neituðu að vinna nema leiðrétt væri.

Þó enginn læri af annarra reynslu af því er sagt er þá er það nú svo að sögur um annað fólk, atvik og lífshagi kennir okkur margt og vekur okkur til umhugsunar um aðrar aðstæður og lífsviðhorf.  Konurnar á Ísafirði forðum daga áttu sinn þátt í því að launakjör kvenna breyttust þó enn megi betur gera.  Þær vöktu samtíð sína til umhugsunar og sú viðhorfsbreyting sem þá varð er liður í því að við erum hér samankomin í kvöld.  Okkur finnst margt einkennilegt sem var.  Að konur stæðu ekki jafnfætis körlum hvað kosningaþátttöku varðar til dæmis.  En samtímanum fyrir hartnær 100 árum fannst einkennilegt að konur nokkrar skyldu hafa orð á mismuninum.

Þannig […]

Vonarríkt sumar!

I.

Áhrifa sögunnar gætir hér í Hvalsneskirkju. Svipmyndir úr lífi sr. Hallgríms Péturssonar, sálmaskálds, sækja á. Það rifjast upp að hingað var hann vígður árið 1644 af sr. Brynjólfi Sveinssyni, biskupi í Skálholti. Þá var það líklega hér sem Hallgrími og Guðríði, konu hans, fæddist dóttirin Steinunn, litla stúlkan sem var eftirlæti föður síns og yndi. Og hér horfðu þau á bak henni er hún lést aðeins þriggja ára gömul. Hún var föður sínum mikill harmdauði, – eins og sorgarljóðin sem hann orti bera vitni um. Líka veðraður legsteinn hennar og grafskrift, en álitið er að Hallgrímur hafi sjálfur hafi unnið steininn úr grásteinshellu og ritað á hann nafn hennar og dánarár.

Hér steig Hallgrímur sín fyrstu spor í þjónustu kirkjunnar, – þjónustu sem átti eftir að bera mikinn ávöxt og móta trúaruppeldi flestra Íslendinga. Svo samofin eru sálmar hans – Passíusálmarnir, og öll bænaversin, trúararfi okkar og trúariðkan. Það er mjög við hæfi, á þessum 5. sunnudegi eftir páska, sem jafnframt er hinn almenni bænadagur kirkjunnar, að vera einmitt hér og minnast hans, sem gaf okkur svo óendanlega dýrmæt orð á tungu til að tjá með gleði okkar og sorg frammi fyrir Guði frelsara okkar.

II.

Í kringum borðið í Kvennakirkjunni eiga sér oft stað djúpar og einægar umræður um lífið og tilveruna og samskipti okkar við Guð, vinkonu okkar. Hvernig við finnum fyrir nálægð hennar, – og jafnvel stundum ekki, hvernig við tölum við hana um allt það sem hvílir á okkur og hvenær okkur reynist það svo erfitt. Við berum saman bækur okkar og miðlum af persónulegri reynslu. Hafi fluga verið á vegg í Þingholtsstræti þegar við síðast ræddum um bænina og bænarlífið hefur hún líklega heyrt eftirfarandi orðaskipti:„Hvernig er best að biðja og rækta […]

Er upprisan alþjóðasamningur ?

Messan er búin að vera predikun eins og alltaf. Við höfum haldið hana saman eins og við gerum alltaf. Og þessi predikun fellur inn í allt annað á þessu góða kvöldi. Það er yndislegt að mega huga að öllum messum okkar og hafa þær eins og við viljum allra helst. Við erum alltaf að vona að við segjum hver annarri eitthvað sem verður svo gott að fara með heim og nota í dögunum framundan.

Þess vegna ætlaði ég að byrja þennan hluta predikunarinnar á því að spyrja þig hvernig þú myndir byrja ef þú stæðir hérna í mínum sporum. En svo datt mér önnur spurning í hug og fannst hún svo ljómandi að ég ákvað að fara beint í hana. Hún er þessi:

Heldurðu að upprisan hafi verið alþjóðlegur samningur? Svona eins og samningar eru gerðir núna á vegum Sameinuðu þjóðanna um eitt og annað eins og barnaheill og heilbrigðismál?

Upprisan var alþjóðleg. Hún var orðsending Guðs til allra þjóða heimsins um frelsi og frið. Allar þjóðirnar máttu setjast við samningaborðið og skrifa undir.

Það gerðist seinna að heilu þjóðirnar undirrituðu. Við undirrituðum. Það var árið 1000 og skrifað niður að það er upphaf laga vorra að hver maður skal vera kristinn.

En nú skulum við hverfa aftur til baka að frásögunni af upprisunni sem Guðrún las úr Markúsarguðsjalli. Þann dag og næstu daga voru gerðir miklir samningar. Ekki alþjóðlegir og ekki þjóðlegir heldur milli Guðs annars vegar og einstaklinga hins vegar. Markúsarguðspjall segir frá því að tvær Maríur og ein Salóme hafi undirritað. Á næstu dögum undirrituðu líklega öll úr vinahópnum sem fylgdi Jesú. Og á næstu áratugum undirrituðu fleiri og fleiri úti um allan heiminn.

En það var líka mótmælt. Það var strax sagt að vinahópurinn […]

Góða fólk.

Eins og glögg augu sjá er ég ekki Sveinbjörg. Sveinbjörg er veik og biður innilega að heilsa og saknar okkar og vonar að við björgum málunum þótt hún geti ekki flutt ræðuna sem hún ætlaði að gera í kvöld. Við björgum málunum eins og alltaf og biðjum Guð að lækna hana og þær aðrar vinkonur okkar sem eru veikar í kvöld.

Ég gæti alveg hugsað mér að vera Sveinbjörg. Ég held að það sé verulega gaman, svo mikla hæfileika sem sú góða kona hefur. Ég segi þetta í fullu trausti þess að Sveinbjörg gæti stundum hugsað sér að vera ég. Eða þú. Og ég segi þetta af því að það er innifalið í boðskap kvöldsins sem er eitt af kvöldum föstunnar. Það er sá yndislegi boðskapur að við skulum setja okkur í sport hver annarrar og vita mætavel að við erum allar hluti hver af annarri. Það er með því sem við finnum hverjar við erum sjálfar.

Það er skrifuð mektar guðfræði um það að við skulum bæði vera við sjálfar og við allar saman. Sveinbjörg ætlaði að predika um 13. kaflann í Jóhannesarguðspjalli og ég ætla þess vegna að gera það líka. 13. kaflinn í Jóhannesarguðspjalli er hluti af frásögunni um síðustu kvöldmáltíðina og það sem Jesús sagði þá við vinkonur sína og vini. Og við spyrjum nú strax hvað hann segi þar um það að við eigum bæði að vera það sem við erum sjálfar hver og ein og það sem við erum allar saman.

Það er auðvitað stórlega eftirsóknarvert að vita það. Einfaldlega af því að við erum alltaf að leita eftir því að vita hverjar við erum. Það er svo eftirsóknarvert að við förum á rándýr námskeið til að læra það og kaupum […]

Elskulegu vinkonur. Það er yndislegt að hittast í afmælismessu og fagna yfir löngu og góðu starfi okkar. Yfir því að við fáum alltaf að hittast og gefa hver annarri gleði Guðs til daglegra starfa okkar, gleðina sem hún gefur okkur til að gefa hver annarri og hvert öðru.
Og samt byrja ég svo hátíðlega stund með gamalli sögu. Og segi svo tvær aðrar enn eldri á eftir. Fyrsta sagan er um eina af okkur sem fór í saumaklúbb. Hvað segirðu gott, sögðu vinkonurnar, og hún svaraði: Allt svo fínt, ég tók neðri skápana í gær. Ég hef oft sagt þér þessa sögu hennar. Af því að hún er svo dæmalaust góð. Vinkona okkar hlær að henni og segir að hún sýni andlega fátækt sína og þröngsýni sem nær ekkert út fyrir daglegt stússið. En það er hvorki satt né rétt. Enda er vinkona okkar stórmenntuð. En alveg óháð því er hún stórkostleg. Ég segi þessa sögu sem afmælissögu af því að við hittumst alltaf til að hjálpa hver annarri til að laga til í lífi okkar. Svo að við getum tekið út úr huga okkar það sem við viljum ekki að sé þar. Og hent því. Og sett nýjar hugsanir í staðinn. Þær þurfa alls ekki að vera nýjar. Þær geta verið gamlar, en nýjar í huga okkar núna, eitthvað sem við áttum en gleymdum. Til dæmis það hvað það var gott að vera til í hverfinu okkar þegar við vorum litlar, eða hvað það var gott núna rétt um daginn að fá að vera með góðum manneskjum eða setjast við kvöldmatinn. Það er svo margt sem er svo gott. Við hittumst til að segja hver annarri að það sé best að fylla hugann með því. […]

Gleðileg jól. Það er yndislegt að við skulum vera hér allar og öll saman í kvöld. Til að hittast og vera saman og óska hver annarri og hvert öðru gleðilegra jóla og syngja saman og biðja saman og heyra jólaguðspjallið og hlusta á Hallfríðí og Öllu.

Við hittumst til að finna friðinn sem jólaguðspjallið segir frá. Sem englarnir sungu um á Betlehemsvöllum í kyrrð jólanæturinnar: Dýrð sé Guði í upphæðum og friður á jörðu. Hann sem gaf friðinn tók á móti hirðunum í fjárhúsinu, Jesús Kristur, frelsari heimsins. Hann var þar með Maríu og Jósef. Ofurlítið nýfætt barn. Hann átti eftir að verða undrunarefni og deiluefni og fólk átti eftir að andmæla honum og afneita honum. En líka að elska hann og slást í för með honum.

En þau sem hittu hann með þeim Maríu og Jósef allra fyrst af öllum, hirðarnir og vitringarnir, trúðu umsvifalaust á hann. Það var ekkert hik, enginn efi, engar spurningar. Þau trúðu því að hann væri sá sem englarnir sögðu. Hann var Guð sem var komin til þeirra og alls fólks veraldarinnar.

Við trúum því líka. Það er gæfa okkar og gleði allra daga. Margar okkar hafa sagt frá því í messunum, sagt frá trú sinni sem styrkir og gleður alla daga þeirra. Við hinar þökkum þeim fyrir að eiga þessa sterku og blíðu trú og segja okkur frá henni. Við segjum hver við aðra hvað konur Kvennakirkjunnar eiga mikla trú í hjarta sínu og hvað það gerir okkur öllum gott. Hvað það er gott að fá að vinna saman og vera saman.

Eins og alltaf ætlum við að tala um það í kvöld hvað trúin gerir okkur glaðar og öruggar. En í kvöld tölum við sérstaklega um það að það er allt […]

Kæru kvennakirkjuvinkonur mínar og aðrir kirkjugestir!

Ég heilsa ykkur öllum í Jesú nafni. Hún Auður Eir vinkona okkar bað mig um að flytja vitnisburð á þessum sunnudegi, 3. sunnudegi í aðventu þetta árið og ég sagði já, því ég vil bera Jesú Kristi frelsara mínum vitni hér og nú hverju sinni.
Sem barn minnist ég þess aldrei að hafa verið myrkfælin, ég var einhvern veginn svo örugg með lífið allt frá því ég man fyrst eftir mér. Bænir voru beðnar með mér af móður minni og kannski föður (hann er skipstjóri og var oft á sjó á þessum árum), einnig voru amma og afi á Skagaströnd trúað fólk og þau fóru örugglega með bænir með okkur systrum. Þegar móðir mín lézt í bílslysi aðeins 25 ára gömul og ég 6 ára þá skildi ég eitthvað djúpt innra með mér. Ég hafði meira að segja fundið að eitthvað sérstakt var í loftinu daginn sem hún dó, því mig langaði svo að hjálpa til við að þurrka hnífapörin eftir hádegismatinn og ég fékk að gera það, það var síðasta verkið sem ég vann með móður minni hér á jörð.

Eftir að amma hafði sagt mér að mamma væri dáin, hún kæmi ekki aftur þá gekk ég út úr húsinu til þess að horfa á sjóinn. Fór út fyrir Sólvang, hús ömmu og afa á Skagaströnd og horfði út á sjóndeildarhringinn. Dóra frænka, móðursystir mín sem hafði verið með mömmu og okkur systrunum í bílnum kom út á eftir mér og spurði :”Skildirðu það sem amma þín sagði þér?” Já , ég skildi það.
Fyrsta meðvitaða minning mín tengist einnig sjóndeildarhringnum. Þá stóð ég uppi á Höfðanum á Skagaströnd og horfði út á hafið. Síðan þá hefur sjóndeildarhringurinn, þar sem himinn og […]

Þess hefur verið óskað að við töluðum í kvöld um minni óró og meiri festu. Þess vegna tölum við í kvöld um minni óró og meiri festu. Ég veit þú veist að ég tala hvorki um landsmál né heimsmál af því ég skil þau svo illa. Samt gæti ég frekar talað um heimsmál en landsmál af því að heimsfólkið sem ég myndi trúlega hallmæla fyrir vitleysuna nær ekki til mín þótt það vildi hefna sín. En þótt ég talaði um landsmál og hallmælti öllum og þau fréttu af því myndu þau samt ekki hefna sín, held ég. Einfaldlega af því að það er alltaf verið að hallmæla þeim og þau geta ekki haft tíma til að hefna sín á öllum.

Ég get hins vegar, þegar ég gái að, sagt nokkur flott orð um heimsmálin, og geri það bara í byrjum: Það er allt að breytast í veröldinni. Þau eru um það að allt er að breytast í veröldinni. Auðmagnið og fátæktin skiptast ekki lengur milli norðurs og suðurs heldur skiptast þau í öllum löndum. Völdin skiptast líka í öllum löndum og alls staðar er barist um þau. Fólk flyst um heiminn og milli starfa og fjölskyldur breytast. Þetta ýtir allt undir fjarlægð frá kirkjunni og kristinni trú og önnur trúarbrögð sem flytjast nær verða kristnu fólki aðlaðandi. En þetta verður líka til að hvetja kirkjuna til að láta til sín taka við að boða sínu eigin fólki djúpa og þróttmikla kristna trú og til að verða til þjónustu í samfélögunum.

En þá sný ég mér að þér. Við hinar ætlum að hugsa um þig í kvöld. Eins og alltaf. Við ætlum að hugsa um það hvað þér finnist órólegt og hvaða festu þú vildir þiggja. Við getum […]

Það er svo gott að hittast aftur eftir sumarið. Það er yndislegt að sjá ykkur allar. Nú söfnumst við saman eftir sumarið eftir að hver okkar hefur gert eitt og annað skemmtilegt.

Ég fór að huga að textum sem töluðu um að safna okkur saman. Það eru margir miklir textar í Biblíunni sem segja frá eilífri ást Guðs sem alltaf alltaf safnað fólki sínum saman. Til sín. Heim til sín. Sigga las stuttar greinar úr frásögunni um heimkomuna frá Egyptalandi um 1300 fyrir Krist. Þegar Guð safnaði fólkinu úr þrældómnum og úr 40 ára eyðimerkurgöngunni og gaf því land til að búa í. Og þegar Guð safnaði fólkinu úr herleiðingunni í Babýlon 800 árum seinna eða um 500 fyrir Krist. Ég bað hana ekki að lesa textann úr Opinberunarbókinni en vitna í hann núna, um það að Guð safnar fólki sínu á efstu dögum eftir þrenginguna miklu og gerir allt nýtt, nýjan himin og nýja jörð..

Þetta er allt frásögur um heimkomu eftir þrengingar. En ég ætlaði að finna frásögu af því þegar Guð safnaði fólki sínu saman eftir góðan tíma til að gefa því gleðina af að hittast með alla þessa hamingju í huganum. Það er frásagan úr Markúsarguðspjalli sem Sigga las síðast. Um það þegar vinkonur og vinir Jesú komu aftur eftir að hafa verið úti um hvippinn og hvappinn við að boða fagnaðarerindið og hittust nú aftur til að segja frá og gleðjast.

En eins og við segjum alltaf hver við aðra: Við skulum alltaf minnast erfiðleika okkar um leið og við þökkum fyrir gleði okkar. Af því að erfiðleikarnir koma til okkar allra og við hittumst í Kvennakirkjunni okkar til að hjálpa hver annarri til að komast í gegnum þá. Til að komast aftur […]

Góðu konur, góða fólk. Það er yndislegt að sjást og heyrast á þessu góða kvöldi 19. júní.
Það er vel til fallið að tala um boð í kvöld, eins og Helga Guðrún las fyrir okkur úr Biblíunni um boð Guðs. Það er mikil hátíð í dag, endurómurinn af 200 ára afmæli Jóns Sigurðssonar í fyrradag og 100 ára afmæli Háskóla Íslands, og svo okkar sameiginlegu hátíðahöld í allan dag. Ég byrjaði á að lesa kvenfrelsismoggann með morgunkaffinu og svo hlustaði ég á Erlu Huldu og svo kvennamessuna í Grafarvogskirkju. Og núna erum við hér allar saman til að halda hátíð.

Það er miklu skemmtilegra að vinna saman. Kvenfélagasambandið og kvenréttindafélalgið og Kvennakirkjan hafa haldið 19. júní messu í Laugardal í fjölmörg ár og þær byrjuðu undir forystu Ingu Jónu Þórðardóttur á lýðveldisafmælinu 1994.
Við skulum líka minnast Steinunnar Ingimundardóttur, sem nú er nýlátin. Hún var í undirbúningshópi þessa guðþjónustuhalds í byrjun sem fulltrúi Kvenfélagasambands Íslands. Hún var framúrskarandi, röggsöm og hógvær og alúðleg og það var gott að vera með henni. Hún var húsmæðrakennari og tók sér margt fyrir hendur og var meðal annars skólastjóri húsmæðraskólans á Varmalandi og starfaði síðar á Leiðbeiningartöð heimilanna hjá Kvenfélagasambandi Íslands.

Við skulum halda áfram hugleiðingum um góðar konur sem við höfum þekkt og hafa styrkt okkur og glatt. Það er fátt jafn gott og að þekkja verulega góðar manneskjur og yndislegt að fá að vinna með þeim. Ég hef margoft, og þú líklega líka, verið í kvennahópum þar sem einhver fór að lýsa einhverri góðri konu og hinar tóku við. Þær sögðu kannski frá henni Sigríði frænku sinni vestur í bæ sem fluttist ung austan af fjörðum og vann fyrir sér í fiski eða við uppþvott á Hressó hérna í Reykjaví, eða […]

Við erum staddar á fjalli í Ísrael forðum daga margar, margar, karlmenn og börn líka og Jesús hefur upp augu sín og lítur á okkur, sem hann fikrar sig ofar í hlíðina og segir: Koma so! Áfram gakk! Þið eruð sko á réttri leið, þið sem eruð auðmýkt í andanum, vegna þess að þið eigið himnaríki! Þannig ávarpaði Jesús mannfjöldann ef marka má þýðingu alsírska lögfræðingsins Messa í Grensáskirkju. Séra Yrsa Þórðardóttir André Chouraqui sem tókst á hendur að þýða fyrst gamla testamentið og svo viðaukann, sem við köllum nýja testamentið og án þess væri engin biblía, finnst okkur. Chouraqui segist þarna vera nær arameískunni og að Jesús hafi þarna verið að lýsa fólki sem er teinrétt á markvissri göngu. Því segir hann að Jesús hafi horft í kringum sig og hrósað fólkinu eða viðurkennt að það væri aldeilis vel innréttað og hafi skilið hvað var á seyði. Mikið eruð þið vel heppnuð! Þið megið aldeilis kalla ykkur sæl!
Strax þarna sjáum við að allt er öfugsnúið og þessvegna vildi ég að yfirskrift þessarar messu væri allt á hvolfi í guðsríkinu. Jesús talaði sem kunnugt er um guðfræði við konur og vildi að börn fengju að tala við sig, sem var ekki siður á hans tíma, þetta vitum við vel. En þá fyrst keyrir um þverbak þegar hann talar svo við þetta fátæka og smáða fólk í herteknu landi, eins og það sé á óslitinni sigurgöngu um lífið og hafi fangað sannleikann. En þannig er það með fólk sem hefur kynnst Guði og lætur sig trúna varða, það hefur fengið anda sem er mjúkur og snortinn og lífið fær við það ljóma sem enginn getur tekið í burtu, hvorki rómverski herinn né fátækt og erfið kjör.

Þetta […]

Við skulum leiða hugann að tveimur orðum í kvöld. Annars vegar orðinu föstutíminn og hins vegar orðinu fjársjóður. Þetta gerum við af því að nú er föstutíminn rétt hafinn og af því að vers kvöldsins er um fjársjóð hjarta okkar. Byrjum á fjársjóðnum. Hjarta þitt er þar sem fjársjóður þinn er, sagði Jesús í Fjallaræðunni. Ég veit að engri okkar dettur í hug að bera það upp á sjálfa sig eða aðrar hér í kvöld að fjársjóður nokkurrar okkur sé þar sem miklir peningar eru eða mikið vald eða mikil frægð. Það er þetta þrennt sem er stimplað og vottað að vera þykkur þáttur í undirrót óhamingjunnar í eigin lífi hverrar manneskju og renna svo ákaflega út í samfélagið að það spilli því eins og annað eitur. Eða kannski byrjar eitrið í samfélaginu og rennur inn til okkar. Alla vega, við ætlum ekki að ætla okkur að fjársjóður okkar sé þar. Bara alls ekki.

En gætum nú samt í eins og tvo fjársjóðskassa og gáum hvað við sjáum. Því vondir fjársjóðir eru til og það er jafn líklegt fyrir okkur eins og aðrar manneskjur að slysast til að gægjast í þá og verða hugfangnar af innihaldinu. Það gæti hent okkur eins og annað fólk að heillast af því að verða ofslega ríkar, ofsalega frægar og ofsalega valdamiklar. Við skulum passa hver aðra svo vel að hver passi sjálfa sig. Það er afar heillaríkt. Svo að við njótum þess að eiga peninga, hafa völd yfir okkar málum og eiga góða frægð í hópum sem við elskum. Það er svo gott. Og það er nóg. Alveg nóg. Sjáum nú hvað leynist í þessum fjársjóðskassa. Hér er valdið, hér er frægðin, hér eru peningarnir, alveg eins og okkur mátti […]