Prédikanir 2013

Jólamessa í Háteigskirkju 27. desember.  Prédikun Arndís G. Bernhardsdóttir Linn

Gleðileg Jól kæru vinkonur og vinir !

Fæðing sérhver barns eru merkustu tímamótin í lífi einstaklinganna í kringum það – frá og með þeim tíma þegar barnið dregur fyrst andann er allt breytt. Ekkert getur orðið eins og það var áður. Þannig var það vissulega fyrstu jólanóttina. Tilvonandi foreldrar á  ókunnum og óhentugum stað, fjarri fjölskyldunni, án alls þess sem þau þekktu. Tilvonandi foreldrar sem stóðu frammi fyrir atburði sem átti eftir að breyta lífi þeirra og breyta heiminum. María fæddi Jesú og eftir það gat ekkert orðið eins og það var áður – aldrei að eilífu.–

Guð var, í öllu sínu veldi, komin í heiminn. Guð sem hafði allt vald á himni og jörðu kaus að fæðast í vanmáttugu og berskjölduðu barni.

Mörg þau sem hafa heyrt þessar fréttir síðan, þennan fagnaðarboðskap hafa undrast, velt vöngum, spurt sjálf sig,  Af hverju? Til hvers? Fyrir hvern?

Ég er með mynd sem ég ætla að biðja ykkur að láta ganga meðan ég held áfram að tala við ykkur. Ég geri mér grein fyrir að þið hafið oft séð þessa mynd áður. En ég hvet ykkur samt til að bera hana upp að andlitinu og skoða hana gaumgæfilega.

Því þessi mynd segir allt. Í henni felst svarið við því til hvers Guð kom í heiminn og fyrir hvern

Já Guð ákvað að koma í heiminn. Guð valdi að verða manneskja og fæðast í vanmáttugu og berskjölduðu barni. Við erfiðar aðstæður, inní óöryggi.

Þau sem mættu engli Drottins á Betlehemvöllum forðum urðu hrædd, ráðvillt, óörugg. Þeim var brugðið. Þau skyldu í fyrstu ekki þessa óvæntu uppákomu, þennan óvænta boðskap. Þannig hefur það líka verið fyrir marga einstaklinga sem á eftir hafa komið og hafa mætt Guði.

En […]

Guðþjónusta í Kirkju Óháða safnaðarins á fyrsta sunnudegi í aðventu, 1. desember 2013

Stundum byrja ég á obbóstuttri sögustund með örfáum góðum sögum.  En núna byrjum við með örfáum vondum sögum, algjörum hryllingssögum.

Það er sagan um ægilega storminn á Filippseyjum.  Og flóðin í Þýskalandi og snjóstorminn í Ameríku.  Þetta er alveg nóg af sögum.  Þær verða að enn meiri hryllingssögum þegar það fréttist að það er ekkert gert með þær.  Fólkið á Filippseyjum hrópar að hamfarirnar séu  öllum heiminum að kenna.  En veröldin vill samt ekki hætta að breyta loftslaginu.  Hún vill bara halda áfram að hugsa um peninga.

Biblían segir urmul af svona hryllingssögum.  Um hamfarir í náttúrunni og um hamfarir í stríðum þar sem vondir kóngar réðust á þjóðir og einstaklinga.

Það  var af öllu þessu skelfilega sem gerðist og heldur áfram að gerast sem við sitjum hér í kvöld.   Það var af því að Guð brást við þessu.   Jesús kom af því að veröldin var vond.  Hún var svo vond að Guði leist ekki á blikuna og sá að hún verð að gera róttækar aðgerðir.  Hún varð að koma sjálf.  Hún kom og var Jesús.    Hún sagði að hún væri komin til að fá heiminn til að hlusta og finna jafnvægið og hamingjuna sem hann gæti átt.

Jesús sagði það í dæmisögunni um víngarðinn.  Hún stendur í 21. kafla Matteusarguðspjalls.  Hún segir frá landeigandanum sem plantaði víngarð og leigði hann vínræktarmönnum.  En þegar hann ætlaði að fá leiguna þverneituðu þeir að borga og drápu innheimtumennina.  Svo að vínyrkinn sendi son sinn, en leigendurnir drápu hann líka og sögðu að úr þessu gætu þeir rólegir slegið eign sinni á garðinn.

En það varð ekki svoleiðis.  Þegar Guð kom og varð ein af okkur og varð Jesús frelsari okkar, […]

Prédikun í Kvennakirkjunni, sunnudaginn 10. Nóvember í Grensáskirkju

Mattheusarguðspjall 28.18
Allt vald er mér gefið á himni og jörðu.  Farið því og kennið öllum þjóðum að þekkja mig.  Skírið þær í nafni föður, sonar og heilags anda og kennið þeim að halda allt það sem ég hef boðið ykkur.  Sjá, ég er með ykkur alla daga allt til enda veraldar.
Fyrir nokkrum vikum var ég að brjóta saman plastpoka. Já þið heyrðuð rétt ég var að brjóta saman plastpoka – ekki þvott.  Þegar ég ferðast erlendis flyt ég með mér heim alla þá plastpoka sem mér áskotnast í útlöndum. Þeir koma allir að einhverjum notum þegar heim er komið, kona á aldrei nóg af plastpokum. En þar sem ég var að dunda mér við þetta vakti einn plastpokinn sérstaka athygli mína. Hann er fagurgulur og er merktur búð sem heitir Forever 21 sem gæti á íslensku útlagst Tuttugu og eins að eilífu.Ég mundi strax eftir þessari búð. Tískuvörubúð sem leggur áherslu á fatnað og fylgihluti fyrir ungt fólk, eins og nafnið gefur til kynna. Stútfull af allskonar glingri, bæði nútímaleg og veraldleg.  Og einmitt þess vegna kom það sem ég fann á botni pokans mér algjörlega á óvart. Neðst á pokanum stendur John 3:16. Og ekki bara einu sinni, heldur tvisvar. Já á botni pokans er Biblíutilvitnun, Jóhannes 3:16. Ekki bara einhver biblíutilvitnun heldur texti sem gengur undir nafninu Litla Biblían  því hann segir í einn setningu allt sem segja þarf um kristna trú:  Að Guð hafi komið sem Jesús Kristur, frelsað okkur og gefið okkur eilíft líf. Ég var orðlaus af undrun en líka einhvern vegin ofvirk af gleði og mér fannst ég tilheyra svo stórri heild – risastórri heild sem stefnir öll að sama markinu.

Á nýafstöðu […]

Réttum úr okkur  – Prédikun í guðþjónustu í Fríkirkjunni í Hafnarfriði 13. október 2013 , Auður Eir Vilhjálmsdóttir
,,Ég hef augu mín til fjallanna.  Hvaðan kemur mér hjálp?  Hjálp mín kemur frá Guði sem skapaði heiminn og gefur okkur öruggt göngulag um daga okkar.“ Davíðssálmur 1.16.
Það er yndislegt fyrir okkur kvennakirkjukonur að vera hérna í kvöld með ykkur í fríkirkjunni.  Ég ætla að segja framhaldið af því sem ég sagði í síðustu predikun.  Þá sagði ég frá því þegar ég var átta ára og pabbi sendi mig í bankann með skjal sem átti að stimpla.  Stúlkan í afgreiðslunni sagðist alls ekki geta leyst málið en þá kom fröken Aðils sem sat bak við gler og tók málið að sér og ég fór heim með afgreitt erindi.  Ég sagði pabba þetta  þegar hann kom heim og við kvöldverðarborðið sagði hann öllu fólkinu að það væri nú fínt að afhenda mér flókin mál.  Ég hefði snúið mér beint til fröken Aðils og hún hefði tekið málið að sér.  Ég vissi að pabbi vissi að það var ekki svona og ég vissi að hann var bæði að senda mig í bankann og segja þetta til að uppörva mig.  Allt fólkið horfði líka á mig uppörvandi og fannst mikið til um mig.  Þetta er ein af mörgu góðu minningunum sem ég á frá því að vera átta ára.

Ég segi þér þetta til að stinga upp á því að þú takir þér tímakorn til að muna eftir góðum atburðum sem þú áttir.  Það er svo mikið talað um allt sem skaðar börn svo þau bera þess merki seinna.  En hugsum um allt sem gladdi okkur og varð okkur til ævilangrar gæfu.  Hugsaðu um það.  Þú átt áreiðanlega tonn af góðum minningum […]

Prédikun í guðþjónustu í Neskirkju 8. september 2013 , Arndís G. Bernhardsdóttir Linn
Guð frelsar okkur aftur og aftur.
,,Ég fyrirverð mig ekki fyrir fagnaðarerindið. Það er kraftur Guðs sem frelsar hvern þann mann sem trúir.“ Rómverjabréf 1.16.
Góðar fréttir ferðast hratt – þær þjóta á milli fólks og það fylgir þeim gleði. Þú getur eflaust rifjað upp einhverjar góðar fréttir sem þú hefur fengið og þú manst kannski eftir tilfinningunni, spennunni, kitlinu í maganum. Kannski varstu pínu æst eða æstur og  þú gast ekki beðið eftir að færa fleirum fréttirnar. Dásamlegt ferli sem getur að sjálfsögðu ekki farið af stað nema þú treystir því að fréttirnar séu réttar.

Nema þú treystir. Traust er eitt af grundvallar atriðum í mannlegum samskiptum. Traust er einhvern vegin límið sem heldur svo ótalmögrum samskiptum og samböndum saman. Og við þurfum að læra að treysta – æfa okkur í að treysta aftur og aftur svo traustið vaxi og dafni og auki velsæld okkar í lífinu.

Trúin er líka byggð á trausti. Að trúa er að treysta því að Guð sé með okkur og að hún þrái að vera hluti af lífi okkar.  Fagnaðarerindi Kristinnar trúar eru gleði fréttir, dásamlegar fréttir. Vandamálið með þessar fréttir er að þær eru svo góðar að það er kannski erfitt að trúa þeim, sérstaklega ef maður er ekki viss um að þær séu réttar!   Og um hvað snúast eiginlega þessar dásamlegu gleðifréttir?

Kjarni Fagnaðarerindisins, eins og við heyrðum hér í upphafi messunnar, er um ást Guðs sem Jesús Kristur birtir okkur. Guð elskaði heiminn svo mikið að hún gaf einkason sinn til þess að hver sem á hana trúir glatist ekki heldur hafi eilíft líf. Þetta þýðir með öðrum orðum að Guð elskaði okkur að fyrrabragði. Hún sá að við […]

Náð sé með yður og friður, frá Guði föður vorum og Drottni Jesú Kristi. Amen.

Nú þegar þið hefjið vegferð á nýrri leið í lífi ykkar kæru vígsluþegar koma til mín orð úr Orðskviðunum í Gamla-testamentinu. „Treystu Drottni af öllu hjarta en reiddu þig ekki á eigið hyggjuvit. Minnstu hans á öllum vegum þínum, þá mun hann gera leiðir þínar greiðar“.

Með vígslu ykkar eruð þið ekki aðeins að feta nýjar leiðir, heldur er kirkjan líka að feta nýjar leiðir. Líklegt er að aldrei fyrr hér á landi hafi biskupsvígð kona vígt tvo vígsluþega í sömu athöfn sem báðar eru konur. Og aldrei fyrr hefur kona verið vígð til að þjóna fyrst og fremst konum í kirkjunni. Með vígslu prests til kvennakirkjunnar er bent á nauðsyn þess að halda áfram þeirri þjónustu sem kvennakirkjan hefur veitt á tuttugu ára ferli sínum.

Sameining prestakalla í Vestur-Barðastrandasýslu, þar sem fleiri en einn prestur þjónar, er líka tímanna tákn því nútíminn krefst nýrrar hugsunar í skipulagi og vinnubrögðum þar sem samvinna eykst og mismunandi hæfileikar og reynsla hinna prestvígðu þjóna njóta sín og bæta þjónustuna við sóknarbörnin.

Nú, eins og á öllum tímum ber að fara og skíra og kenna eins og Jesús fór fram á við lærisveina sína forðum. Það er heilög skylda Kirkjunnar að feta í þau spor og hlýða því kalli. Þið hafið fengið köllun til að fara og skíra og kenna, til að boða Orðið, boða trúna á Jesú Krist og lifa í þeirri trú og framganga í þeirri trú. Það er ekki alltaf auðvelt og í raun ekki á færi mannsins nema vera þess fullviss að það gerum við ekki í eigin mætti heldur erum við borin uppi af þeim er okkur lífið gaf og þeim er […]

Auður Eir Vilhjálmsdóttir.

Guðþjónusta við Þvottalaugarnar í Laugardal 19. Júní 2013

Það er ólýsanlega gott að sjá ykkur öll sem eruð komin til að halda messuna.  Takk fyrir að koma,  það er vitnisburður fyrir okkur hin.   Mörg okkar hafa tekið þátt í hátíðahöldunum fyrr í dag, þegar blómsveigur var lagður á leiði Bríetar Bjarnhéðinsdóttur og þegar Kvenréttindafélið og Kvenfélagasambandið buðu í hátíðakaffi á Hallveigarstöðum.  Það var yndislegt að finna vinsemdina og vináttuna sem sameinaði okkur.  Eins og vináttan sem umlykur okkur í kvöld.  Steinunn formaður Kvenréttindafélagsins las boðskap Bibliunnar um vináttuna og við ætlum að tala um þann boðskap í kvöld.

Ég ætla að byrja á sögu.  Það kom til mín kona um daginn og spurði hvort eg hefði gert ráðstafanir áður en ég fór á eftirlaun.  Ég sagði henni að ég hefði þá fyrir löngu tekið ákvörðun.  Ég ákvað að þegar ég hætti að vinna ætlaði ég að hafa lífið eins og það var þegar ég var 8 ára.  Þá var mér falið að gera ýmislegt en ekkert sem ég réði ekki við.

Það var samt innifalið að gera samt stundum það sem ég þurfti að takast á við.  Eins og þegar pabbi fól mér að fara í bankann.  Ég átti að fara í Landsbankann og afhenda skjal sem átti að stimpla og koma svo heim með það.  Ég skildi ekki hvers vegna pabbi var að fela mér þetta.  En ég fór niður í Landsbanka eftir hádegið og gekk inn í enda milli ábúðarmikilla málverkanna.  Ég afhenti konunni bak við borðið skjalið og bað hana að stimpla það.  Hún var ekki mjög gömul, þó dáldið, kannski 20 ára.  Hún las það vandlega og lengi og mig grunaði leikslokin.  Þau urðu sem ég óttaðist, hún rétti mér skjalið og […]

Guðspjallatextinn:
 Jesús tók þá tólf til sín og sagði við þá: „Nú förum við upp til Jerúsalem og mun allt það koma fram sem spámennirnir hafa skrifað um Mannssoninn. Hann verður framseldur heiðingjum. Þeir munu hæða hann, misþyrma honum og hrækja á hann. Þeir munu húðstrýkja hann og lífláta en á þriðja degi mun hann upp rísa.“En þeir skildu ekkert af þessu, orð þessi voru þeim hulin og þeir skynjuðu ekki það sem sagt var.Lúkas 18: 31-34
(Leikmunur: Desilítramál, málband, og klukka)

Það var einu sinni lítil mús sem kom til töframanns og sagði honum að hún hefði mætt ketti. Músin var svo hrædd við köttinn að hún bað töframanninn að breyta sér í kött. Töframaðurinn var snjall og kenndi í brjóst um músina, og frá honum fór músin sem köttur. Stuttu síðar mætti kötturinn hundi. Hárin risu og hún hljóp hratt til vinar síns, töframannsins. Hún sagði honum raunasögu sína og bað hann fyrir alla muni að breyta sér í hund. Kötturinn sem áður var mús, gekk á fjórum fótum frá töframanninum en nú í líki hunds.
Hundurinn sem áður var köttur og þar áður mús, undi hag sínum vel í líki hunds. Allt þar til hundurinn mætti tígrisdýri, en þá spretti hann úr spori skelfingu lostinn. Ekki hægði hann á sér fyrr en hann var kominn til töframannsins á ný og bar upp enn eina óskina. Töframaðurinn var orðinn heldur leiður á þessu og hugsaði með sér: ,,Jæja þá í þetta síðasta sinn!” Og hundurinn sem áður var köttur og þar áður mús, fór nú út frá töframanninum sem tígrisdýr.
Tígrisdýrið drottnaði yfir gresjunni, og óttaðist ekkert. Enginn gat gert því mein.  Eða það hélt tígrisdýrið allt þar til það mætti manni, og maðurinn var með byssu.Tígrisdýrið hljóp […]

I.
Takk fyrir þetta yndislega samfélag kæru vinkonur,  – samfélagið okkar við Guð sem kom til okkar sem Jesús og við hver aðra þar sem við tókum þátt í heilagri kvöldmáltíð og útdeildum brauði og víni okkar í milli. Eins og þið vitið var það Jesús sjálfur sem stofn¬setti heilaga kvöldmáltíð. Um það getum við lesið hjá guðspjalla¬¬-mönnunum, þeim Matteusi, Markúsi og Lúkasi, einnig hjá Páli postula.  Þeir greina allir frá síðastu kvöldmáltíðinni sem Jesús átti með lærisveinum sínum áður en hann gekk í gegnum þjáningu og dauða á krossi, – og reis upp frá dauðum á þriðja degi. Með kvöldmáltíðinni og fyrirheitinu henni tengdri gaf hann kirkjunni sinni, okkur öllum, tækifæri til að mæta sér á persónulegan og áþreifanlegan máta og taka við gjöfinni sem líf hans og fórnardauði er. Gjöf sem felur í sér fyrir¬gefn¬ingu misgerða okkar og endurnýjar og endurnærir samfélag okkar við Guð vinkonu okkar aftur og aftur.
Í guðfræðiumræðu fyrri tíma var tekist kröftuglega á um með hvaða hætti mætti skýra nálægð Jesú í heilagri kvöldmáltíð. Þau átök voru fyrirferðarmikil í tengslum við gagnrýni Lúthers á rómversk-kaþólsku kirkjuna á sínum tíma. Andstætt sjónarmiði hennar taldi Lúther það ekki þurfa mikilla skýringa við heldur ætti fyrst og síðast að treysta fyrirheiti Jesú um að vera nálægur, í brauðinu og víninu, eins og orð hans í ritningunni gefa skýrt til kynna. Þau voru fullnægjandi að mati Lúthers, enda Biblían mælisnúran er allt skyldi miðast við.
Það er við hæfi nú þegar páskahátíðin er ný yfirstaðin, að staldra aðeins við og hugleiða innhald og tilgang heilagrar kvöldmáltíðar, -altarissakramentisins, og samhengið sem hún sprettur úr. Í því kristallast merkingarþrungin saga Jesú. Saga kærleiksboðskapar og þjónustu, mótlætis og þjáningar, en um leið saga óumræðilegrar gleði sem við eigum […]

Kæru vinkonur og vinir. Mikil dásemd og dýrð er að hittast hér í Breiðholtskirkju í kvöld og njóta samverunnar.
Hvað geri þú þegar þú er búin á því og færð þá tilfinningu að þú sért að gefast upp, ert bara frekar óánægð með þig? Skiptir það Guð máli? Er hún að virkilega að hlusta á mig, þegar ég er að leggja málin fyrir hana?
Kvennakirkjan hefur alltaf hvatt okkur hverja og eina til að þrauka þegar hversdagurinn, erfiðleikar eða áföll dynja yfir. Vinona okkar hlustar og það varðar hana að við döfnum vel, séum ánægðar með okkur og lífið í þeim farvegi sem skiptir hverja og eina máli. Við getum verið þess fullvissar að vinkona okkar leiðir okkur, hún sleppir aldrei hönd sinni af okkur og þess vegna þurfum við ekkert að óttast og við þurfum ekki að láta hugfallast.
Ég var að lesa um leikritið Shirley Valentine eftir Willy Russell sem fjallar um miðaldra húsmóður sem gift var verkamanni. Hún var gjörsamlega búin að fá nóg af lífi sínu þar sem hún bjó í úthverfi borgar, það var orðið ófullnægjandi vægast sagt leiðinlegt.
Lífið gekk út á að koma bóndanum í vinnuna og hjálpa börnunum í gegnum skólann. Yfir daginn kláraði hún skipulega venjubundin verk: Versla í matinn, baka, strauja og elda. Að kveldi fór hún í rúmið, næsta dag fór hún á fætur og sami vanagangurinn hófst á nýjum degi.
Húsmóðirin fór að hugleiða hvað hefði eiginlega komið fyrir sig, henni fannst hún stöðnuð, vera í sama hjólfarinu. Reglulega talaði hún við eldhúsvegginn á meðan hún var að útbúa matinn fyrir eiginmanninn. Dag einn segir hún „Flest okkar eru dáin áður en við deyjum, og það sem drepur okkur er allt þetta ónotaða líf sem við berum með […]

Til hamingju með afmælið. Yndislega að sjá ykkur allar og öll. Nú syngjum við með Öllu og kórnum og Önnu Siggu og þökkum hver annarri og Guði hjartanlega fyrir þessi 20 ár sem við eigum saman. Mest þökkum við Guði vinkonu okkar fyrir að koma alltaf. Annars væri ekkert afmæli í kvöld og allt búið fyrir löngu. Það var hún sem gaf sem okkur hugmyndina og hefur brallað með okkur ár eftir ár, eins og Steinunnar okkar Pálsdóttur segir.

Það var yndislegt að heyra Elísabetu rifja upp árin okkar. Öll skrefin, hvert eftir annað, stigin smátt og smátt og alltaf örugg og alltaf glaðleg og valhoppandi. Fyrir 20 árum söfnuðumst við saman í Kópavogskirkju og Agnes prédikaði. Hún tengdi saman Kvennakirkjuna og Samstarfshóp um kvennaguðfræði sem gekk á undan okkur.

Samstarfshópurinn tók á móti kvennaguðfræðinni frá útlöndum og varð hluti af kvennaguðfræðinni sem breiddist þá um allan heiminn með mætti og gleði sem er ekki hægt að lýsa. Síðan hefur kvennaguðfræðin orðið að miklum atburðum – eins og Kvennakirkjunni okkar.

Hyggðu nú vel eftir, elskan mín. Hún er Kvennakirkjan okkar. Þín. Það skiptir öllu. Af því að þú skiptir öllu.  Enn og aftur skulum við segja það: Það ert þú sem ert aðalatriði Kvennakirkjunnar. Enn og aftur skulum við segja þér það: Nærvera þín er ómetanleg fyrir okkur hinar. Líka það að þú sem kemur bara stundum skulir alltaf vilja halda áfram að vera með. Þú heldur áfram að vera kvennakirkjukona, þú styður Kvennakirkjuna með því að tilheyra henni og senda henni árgjaldið þitt. Takk og aftur takk, frá okkur sem hittumst í Þingholtsstræti til að sjá um að alltaf sé hlýtt og ljómandi og ilmandi og alltaf eitthvað yndislegt um að vera.

Það er alltaf sama yfirskriftin yfir […]

Guð gerir allt nýtt

Gleðilegt ár og takk fyrir öll árin sem við höfum átt saman. Yndislegt er að hittast í kvöld.

Þegar ég kom tók söngurinn á móti mér frá Öllu, kórnum og Önnu Siggu. Og Herdís og Sigrún voru komnar til að leggja á borðið fyrir kaffið. Svo streymduð þið allar að og ég held að friðurinn fylli hjarta okkar allra. Við ætlum að tala um það sem Biblían segir um að allt verði nýtt. Hvað vilt þú að verði nýtt í þínu lífi?

Ég hugsa að við viljum allar flikka ögn upp á samskiptin sem við eigum við aðra. Ekki að ég haldi að við séum ókurteisar, en það fer bara stundum ýmilsegt úrskeiðis og það er svo gott þegar við lærum betur að umgangast okkur og annað fólk. Það eru alltaf þessir sífelldu samhljómar milli samverunnar með hinum og samverunnar við okkur sjálfar. Eða finnst þér það ekki?

Biblían er full að dæmalaust góðum ráðum beint frá Guði. Ráðum um okkur og annað fólk. Þau berast frá öðrum og frá okkar eigin reynslu. Við skulum taka á móti öllu sem gerir líf okkar betra. Við skulum borða gulrætur og hreyfa okkur og halda okkur í skefjum og vera opnar og allt sem við teljum að sé gott. Það bætir allt samskiptin við hitt fólkið af því að það bætir samskiptin við sjálfar okkur. Við fáum fullt af ráðum í Fjallræðunni. Vertu hógvær en samt kjarkmikil.

Berstu fyrir réttlætinu en sjáðu hvar þú getur barist. Annastu annað fólk og annastu þig sjálfa. Biblían segir okkur að þetta sé allt byggt á miklu dýpri vissu en þessari sem bætir svona hversdaga okkar og skiptir svo miklu. Það er hin djúpa vissa að Guð eigi allt. Hún á heiminn. […]