,,Mamma ég er hræddur, ég get ekki sofnað,“ kallaði sonur minn úr rúmin sínu. Ég svaraði: ,,Þú þarft ekkert að vera hræddur við neitt, farðu bara að sofa,“ ég var búin að lesa og biðja bænirnar og fannst ég eiga rétt á fríinu í stólnum núna fyrir framan sjónvarpið. ,,Jú, mamma, ég er hræddur við skrímslið, hvað ef það kemur.“ Ég stóð upp smá pirruð en ákvað að sinna kallinu og reyna að sannfæra barnið um að það væru engin skrímsli, en fyrir honum voru til skrímsli. Ég sagði að ég væri mjög nálægt honum og að ég myndi því heyra um leið og skrímslið kæmi, ég myndi þá stökkva á fætur hjá lánað hjá honum sverð og hrekja skrímslið í burtu. Hann var sammála því að ekki væru til nein hljóðlát skrímsli svo hann keypti þau rök að ég myndi koma um leið og ég yrði vör við lætin. En þá var það draugurinn, hvaða ráð kynni ég við honum, jú ég lék hljóðin sem ég taldi víst að kæmi frá draugum og ég myndi um leið og ég heyrði þau hlaupa til og þuldi á latínu orðin sem ég ætlaði að hafa yfir. Þetta fannst okkur báðum frekar fyndið svo óttinn var einhvern veginn orðinn minni. Þá var það músin, ,,hvað um ef það kemur vond mús og þú heyrir ekki í henni.“ Jú, ég taldi nú að fyrst músin væri vond þá hlyti að heyrast hátt í henni. ,,Já, en hvað ef skrímslið er feluskrímsli og læðist inn til mín.“ ,,Nú ef það læðast þá veistu ekki sjálfur að það er koma, þar til þú öskrar af hræðslu og þá kem ég um leið.“ Nú var ekkert lengur eftir, engin hræðsla og engin rök. Fyrir son minn var skrímslið til og ég ákvað að trúa honum og í staðinn fékk hann líklega það sem alltaf var planið, smá lengri samvera með mömmu við rúmgaflinn. Við ræddum óttann og náðum að sigrast á honum, alla vega í bili. Sjálf lagðist ég síðar á koddann minn og var hrædd af því að pabbi átti að fara í stóra hjartaaðgerð daginn eftir, ég talaði um óttann við Guð, ég sagði Guði að óttinn væri raunverulegur, Guð sagði að það væri allt í lagi að vera hrædd. Guð sagði líka að þetta myndi örugglega ganga vel, við ættum vel menntað og gott fólk á sjúkrahúsinu sem vissi hvað það væri að gera og ekkert benti til annars en að þetta færi vel. ,,En hvað um ef það gerir það ekki Guð,“ Mér fannst Guð svara: ,,Elsku Gugga mín, ekki hafa áhyggjur, ég skal geyma þær fyrir þig, taktu engilinn þinn í hendina og hugsaðu fallega, segðu mér áfram frá því að þú sért hrædd og ég geri allt sem ég get til að taka óttann í burtu.“ ,,En ef óttinn læðist aftur að mér Guð?“ ,,Þú veist sjálf að það mun örugglega gerast og ekki bara út af þessu, en við skulum saman láta óttann og kvíðann ekki vera lengi hérna upp í með okkur. Gugga mín, farðu bara að sofa, þú veist að ég geymi, er það ekki?“
Guðbjörg Arnardóttir