Langar rætur

Það var á fimmtudaginn og klukkan hálf fimm og veðrið aftur orðið svo gott og vorlegt eftir bitra kuldann og hálkuna. Við reynum alltaf að hlaupa saman nokkrar frá Kvennagarði niður á Pósthús einu sinni á dag, til að hreyfa okkur og sjá fólk á Laugaveginum, og reka erindi okkar, og stundum förum við í banka og búðir og bakarí í leiðinni.
Á fimmtudaginn hlupum við Elísabet og efst í Bankastrætinu mættum við Siggu Victors sem lengi var í kórnum en á fimmtudaginn í eldrauðri kápu og jafn flott og alltaf. Ég ætla að fara að koma, sagði Sigga, það er bara eitthvað svo mikið um að vera með barnabörnin mín í bili, en það er alltaf svo gott að koma. Og svo hélt hún áfram upp Laugaveginn og við náðum í Pósthúsið af því það var ennþá opið þótt klukkan væri orðin hálf fimm. Og konurnar hlógu og við töluðum um góða veðrið og kuldann sem hefði verið vondur og vorið sem væri aftur komið á gangstéttarnar. Svo fórum við aftur upp í Kvennagarð og fengum okkur örlítið kaffitár sem hinar voru búnar að hella á könnuna. Og svo varð klukkan hálf sex og síðasti tíminn í námskeiðinu um líðan þeirra sem eiga langveika ættingja byrjaði. Það stóð þangað til við sem héldum þetta námskeið saman fórum í einkabílum og strætóum heim til okkar til að hafa kvöldmat og fara út eða slá okkur til rólegheita á eftir.

Manstu hvað þú varst að gera á fimmtudaginn? Þú hefur líka verið eitthvað að hlaupa og stússa og hitta fólk og fara heim og hafa kvöldmat og hver veit hvað? Svona líða dagarnir einn eftir annan og það er eins og við séum að skrifa bók um sjálfar […]

Hófleg vitleysa hversdagsins
Þetta var fyrsta messa ársins og yfirskriftin var eitt af V orðunum sem við höfðum valið sem yfirskrist nýja ársins. Við fluttum messunar í kaffisalnum en ekki inni í kirkjunni. Kaffilsalurinn er hluti af kirkjunni og hann gefur okkur tækifæri til að sitja þéttar í hópnum. Messan byggðist, eins og allar messur, á sameiningu í söngnum og orðunum, en núna líka á inngripum í ræðuna, bæði með orðum og atburðum. Atburðirnir voru að við komum inn með kassa og dökkgrænu leiktjöldin okkar, sem eru nokkrir metrar af grænu efni, og með grímur. Þær sem töluðu sátu með hinum í hópnum og töluðu þaðan.

Textarnir voru um léttleika hversdaganna eða hina hóflegu vitleysu hversdagsins, eins og yfirskriftin fjallar um og tvær okkar lásu þá með þessum orðum:

Jesús gerði svo margt sem var allt öðru vísi en fólkið hans þekkti. Hann gerði til dæmis konur að samstarfskonum og leiðtogum sem aðrir menn létu sér ekki detta í hug. Hann eldaði morgunmat á ströndinni fyrir vinafólkið sitt og sagði því að gera allt mögulegt sem það hafði ekki órað fyrir en gerði lífið miklu skemmtilegra. Og svo var hann alltaf í boðum.

Og svo sagði hann: Hver sem vill fylgja mér afneiti sjálfri sér og taki kross sinn daglega og fylgi mér. Því hver sem vill bjarga lífi sínu mun týna því og hver sem týnir lífi sínu mín vegna mun bjarga því.

Þetta þýðir meðal annars að við skulum ekki fela okkur bak við uppgerð. Við skulum hafa okkar eigið andlit á hverjum degi. Við skulum fylgja Jesú eins og við erum og feta í fótspor hans. Og við munum sjá að við lærum að gera allt mögulegt eins og hann gerði það. Hann kemmir okkur að fara […]

Friður Guðs sé með ykkur. Mig langar til að tala um þessi orð í Jóhannesarguðspjalli:
(Jóh. 1.9) Hið sanna ljós sem upplýsir hverja manneskju kom nú í heiminn.
Eftir þetta góða sumar og milda haust veit ég að ég er ekki ein um það að hafa hugsað fyrir ekki svo löngu: Misminnir mig? Er ekki óskaplega dimmt hérna á veturna? Á morgnana var bjart þegar við í fjölskyldunni vorum að fara í skóla og vinnu. En svo gerðist þetta, og það ótrúlega hratt, að það varð kolniðamyrkur. Alveg rétt! Hugsaði ég; svona er þetta, mig misminnti ekki. Óskaplega er myrkrið svart.

Þess vegna hefur Halla kerling verið mér ofarlega í huga undanfarið. Þessi úr Vísnabókinn, við gamla ljóðið:
Ljósið kemur langt og mjótt
logar á fífustöngum
Halla kerling fetar fljótt
framan eftir göngum.

Hún er lágvaxin, gömul, slitin og frekar alvarleg á svip. Jafnvel svolítið smeyk. Það er ábyggilega kalt í torfkofanum þar sem hún býr og kannski er hún þar hjú og hefur í sjálfu sér aldrei eignast neitt allan þann tíma sem hún hefur lagt hart að sér við vinnu sína. Langt og mjótt ljósið lýsir bara í lítinn hring i löngum ógnvekjandi en kunnuglegu göngunum. Bak við hana er langur skuggi sem umlykur hana. Hún fetar fljótt til að vera þar ekki of lengi.
Hún er formóðir okkar, þótt hún hafi kannski ekki átt neina afkomendur. Hún er hluti af forsögu okkar samt. Hefur unnið mikið, fengið lítið hrós kannski, enga upphefð, lítur ekki stórt á sig og býst ekki við miklu.

En hið sanna ljós, sem upplýsir hverja manneskju, var að koma í heiminn. Orðið, sem var í upphafi hjá Guði, er að fara að verða manneskja eins og við, ætlar að fara að deila kjörum með okkur. Um það hugsum […]

Ávarp: Katrín Anna Guðmundsdóttir, talskona Feministafélags Íslands

Predikun: Auður Eir Vilhjálmsdóttir

Yndislegt að sjá ykkur í þessari sameiginlegu messu Kvennakirkjunnar og Femínistafélags Íslands. Látum nú fara vel um okkur því ég ætla að segja okkur sögur.

Fyrsta sagan er um Gunnu og Sunnu. Sunna er menntuð og reynd í skrifstofuvinnu og bankastörfum. Hún hefur góða vinnu og gleðst og fagnar, en hún man það enn þegar henni var sagt upp. Það eru tuttugu ár síðan og henni var sagt að það hefði ekkert með hana að gera, það væri bara verið að hagræða. Og þegar Sunna var ögn farin að ná sér fór hún að sækja um önnur störf, sem hún fékk aldrei. Og þótt hún reyndi að hugsa með sér að það hefði ekkert með hana að gera fór hana að gruna að það væri það nú samt. Það varð erfiðara og erfiðara að opna blöðin til að fara yfir auglýsingarnar, hringja í ráðningarstofuna og fara í þau örfáu viðtöl sem buðust. Og Sunna sá að bráðum myndi hún gefast upp. En þá fékk hún vinnu. Hún hefur tvisvar skipt um vinnu síðan og henni líður vel. En hún geymir inni í sér minninguna um þetta allt, og ætlar aldrei að gleyma henni.

Gunna er prestur í þjóðkirkjunni og hefur oft og tíðum sótt um ýmis embætti eins og er gert í kirkjunni. Því er hætt núna að láta þau sem sækja um prestembætti vinna í margar vikur við að heimsækja fólk fyrir kosningar í von um að persónulegur ljómi þeirra verði að atkvæðum á kjördegi. Nú ganga umsækjendur fyrir nefndir og bíða svo úrslita. Það er ekki lengur persónulegur ljómi sem veldur úrslitum heldur ríkja reglur til að vernda umsækjendur og kirkjuna fyrir áföllum. En Gunna naut […]

Biðjum:
Elsku Guð! Gef okkur hljóðan hug þegar þú talar í hjarta okkar, gef að við finnum boðskap þínum farveg í orði og verki. Amen.

Ég byrja þessa prédikun á tveimur líkingum. Líkingarnar eru sóttar í dæmisöguna sem Jesús sagði af sáðmanninum. Ég skoða þessa sögu hér frá öðru sjónarhorni. Mig langar að biðja ykkur að opna augum fyrir þessu líkingamáli og setja ykkur í spor þeirrar persónu sem talar í líkingunni.

Ég er akur:
Guð kemur til mín á hverjum morgni og sáir yfir mig heilögum anda sínum. Sama hvaða dag það er kemur hún alltaf til mín og reynir af öllum mætti sínum að rækta mig, sem er akur hennar. Guð bregst ekki, er alltaf eins og ætíð jafn örlát á anda sinn. Það er ég, akurinn, sem er breytileg. Suma daga er ég grýtt og hróstug og Guði gengur illa að plægja mig. Ég get ekki meðtekið andann, treysti mér ekki til þess. Sný mér undan og þó ég viti að ég er ekki ein, ég þykist ekki sjá sáðkonuna Guð. Ég neita að koma auga á tækifærin í fræinu. Ekkert af því sem mér er gefið þennan morgun ber sýnilegan ávöxt í dag. Ég ætla heldur ekkert að gera í því. Ég bara get ekki opnað mig, það er ekki hægt að rækta mig í dag. Guð er heldur ekkert að stressa sig yfir því, hún kemur aftur á morgun, fer eflaust blíðlegar að mér og gefur mér önnur tækifæri.
Aðra daga er ég frjósöm, ég tek Guði fagnandi, opna mig fyrir anda hennar og stíg brosandi fram úr rúminu. Verk plógsins er auðvelt í dag. Ég tekst með bros á vör við verkefni dagsins. Ég blómsta og til mín kemur fólk sem hefur orð á […]

Er Guð kona? Ég býð okkur til hugleiðinga um spurninguna í kvöld. Og þess vegna fór ég niður á Laugaveg til að spyrja nokkrar manneskjur sem gengu þar í gleði dagsins í dag.Svörin voru svona:
Útilokað. Jesús sagði að Guð væri faðir.
Óþarfi. Guð er andi og hvorki í kvenkyni né karlkyni.
Áreiðanlega. Og sem betur fer.
Og ég tek undir svar 3, áreiðanlega og sem betur fer.

Hvað segir þú? Hugsum um það hvað við eigum að segja við því að Jesús kenndi okkur að biðja Faðir vor og talaði um Guð sem föður. Við eigum að segja að Jesús talaði líka um Guð sem konu. Það er ekkert víst að hún hafi verið móðir, en hún var kona sem bakar brauð og sópar gólf.

Og hvað eigum við að segja um svar tvö, að það sé óþarfi að tala um Guð í kvenkyni af því að það sé ekki hægt að tala um Guð í kvenkyni eða karlkyn? Við eigum að spyrja þau sem gáfu svarið hvers vegna þau tali þá alltaf um Guð í karlkyni? Og ef það skiptir engu máli, hvers vegna er þá verið að mótmæla því að tala um Guð í kvenkyni?

Jesús talaði um Guð í kvenkyni, og þess vegna er það ókristilegt og á móti boðskap Jesú að tala ekki um Guð í kvenkyni. Þegar Guð skapaði heiminn sagði hún að hún skapaði bæði konur og menn í sinni mynd. Og talaði ekkert um mismunandi völd eða verkaskiptingu. Svo kom syndafallið og varð að feðraveldinu. En svo kom Jesús. Hann sagði það sem engin manneskja hafði sagt áður. Hann sagði að bæði konur og menn ættu að vera eins og Guð hafi skapað þau, jöfn hvert öðru, yndisleg og falleg. Hann sagði svo ótrúlega […]

Við skulum biðja: Guð minn og Guð þinn: Kenndu okkur að leita til þín í sorgum okkar og í gleði okkar. Hjálpaðu okkur að taka ávallt skref í þá átt að verða betri manneskjur. Kristur; gefðu að við munum boðskapinn sem þú færðir okkur; að elska hvert annað, að dæma ekki, að óttast ekki. Amen.
Kæru vinkonur og vinir. Gamall maður sem átt hafði í langri og strangri veikindabaráttu, sagði við mig fyrir skömmu. Væna mín, mundu mig um það, er þú verður prestur, að tileinka þér ekki væmni í orðum og atferli. Eitthvað fannst þessum aldna heiðursmanni að væri um það, að prestar kæmu sér upp slíku viðmóti. Ég, sem vil vera töff, lofaði að passa upp á þetta. Þegar ég var að semja þessa prédikun, leituðu þessi orð á mig. Afhverju? Er eitthvað í okkur sem finnst það vera væmið sem er okkur mikils virði og sem okkur finnst gott og yndislegt. Ég held að það eigi stundum við mig. Mig langar að tala um trú í kvöld og ætla þá bara að vera svolítið væmin. En ég held samt að það sé þannig, að ef talað er í einlægni og frá hjartanu verði það ekki þannig. Og ég ætla að tala frá hjartanu. Trúin hefur breytt svo miklu í mínu lífi. Í sorgum og áföllum get ég í dag leitað í hana og fundið huggun. Huggun og þar af leiðandi styrk sem ég vissi ekki um áður. Þessi uppgötvun verður til þess að það kviknar löngun til að verða þess megnug að hjálpa öðrum til að finna þetta líka. Fyrir nokkrum árum átti ég ekki trú. Í dag á ég hana og það hefur verið æfintýri lífs míns að fá trú á Guð, […]

Við höfum heyrt sögu páskavikunnar. Um alla þessa miklu atburði sem gerðust. Um fólkið og frelsarann, það sem hann gerði og það sem það gerði. Hann ákvað að ganga á hólm við dauðann sem birtist í öllu lífinu. Og fólkið ákvað að gera ýmislegt. Þau sem elskuðu hann og vissu að hann var Guð sem var kominn til þeirra gátu ómögulega skilið hvað hann var að gera. Þau sem höfðu ekki hugmynd um það hver hann væri gerðu hitt og þetta eftir því hvaða dagur var og hvaða áróður lá í loftinu. Á pálmasunnudag vildu þau fá hann sem foringja en fjórum dögum seinna vildu þau krossfesta hann. Foringjar þjóðarinnar vildu losna við hann og Rómverjinn Pílatus sem átti að halda uppi rómversku réttlæti þorði það ekki en baðst persónulegri ábyrgð. Konan hans bað hann að standa með Jesú, en hann hlustaði ekki á hana.
Við sjáum sjálfar okkur í þessu öllu. Við tökum líka ýmsar ákvarðanir og hlustum á ýmsan áróður og þekkjum ekki sannleikann þótt við heyrum hann. Ekki alltaf en stundum. Stundum hlustum við rétt og hugsum rétt og segjum rétt og gerum það sem við sjáum líka seinna að var rétt. En stundum gerum við eitthvað sem okkur finnst vera rétt en finnst svo seinna að hafi verið rangt. Og stundum var það líklega rangt. En stundum var það næstum áreiðanlega rétt. Og við mættum sem best fagna og gleðjast yfir því. En við gerum það ekki allta, stundum höldum við áfram að hafa samviskubit og ásaka sjálfar okkur og aðrar manneskjur og gera lífið óþarflega þungbært.

Eða hvað finnst þér? Er þetta ekki bara einhvern veginn svona? Þetta merkilega líf sem við eigum sjálfar svo undursamlegan skerf af, og byrjar upp á […]

Komið þið sæl. Í Orðskviðum, sem er eitt af ritum Gamla testamentisins, er að finna mörg mögnuð vers. En orðskviðir merkir málsháttur eða spakmæli. Eitt þessara spakmæla í Orðskviðum á vel við í kvöld og hljóðar svona: „Hinn volaði sér aldrei glaðan dag, en sá sem vel liggur á, er sífellt í veislu“ (15.15). Sem sagt, þau sem eru sífellt að kvarta og kveina eiga erfitt með að sjá gleðina og birtuna sem eru allt í kringum okkur. En þau sem láta gleðina og birtuna sem hvílir í hjarta þeirra streyma fram, uppskera veisluhöld. Ég ætla hins vegar ekki að halda því fram að lífið sé ekkert annað en veisluhöld.
Ég tel að stundum sé hægt að líkja lífsgöngu okkar við árstíðirnar, það skiptast á skyn og skúrir. Ágæt kona sagði einu sinni að erfiðu stundirnar geti líka verið nauðsynlegar til þess að minna okkur á þær góðu. Ef allar stundir væru góðar myndu þær fljóta framhjá án þess að við tækjum eftir þeim. Lífsganga okkar flestra er með þeim hætti að alvara lífsins bankar upp á hjá okkur fyrr eða síðar. Það er jafnvel hægt að tala um að það sé í eðli lífsins að mæta erfiðleikum. Það sé hluti af lífinu sjálfu. Við getum þá sagt að skýjabakkar byrgi okkur sólarsýn en vonandi bara um stundar sakir. Einhvern veginn finnst manni stundum að aldrei skíni sólin skærar en einmitt eftir hellidembu. Það er nefnilega þannig að það skiptir miklu máli hvernig við tökum erfiðleikum. Því miður getum við verið í aðstæðum sem við völdum ekki og því síður stjórnað. En við getum engu að síður ráðið miklu um líf okkar og einnig líðan. Mörg okkar eru gædd þeim hæfileika að geta séð hið spaugilega, […]

Ég óska okkur öllum innilega til hamingju með afmælið. Og takk fyrir síðast, á föstudaginn, þegar við héldum afmælisveislu í nýju stofunum okkar á Laugavegi. Og þið sem komust ekki þá eruð komnar núna – og það er yndislegt að við skulum vera hér saman, allar og öll.
Og eins og stundum ætla ég að byrja með að segja okkur sögu. Hún er af flutningunum miklu frá Þingholtsstræti á Laugaveg fyrir hálfum mánuði. Þá komu vaskar sveitir og settu í kassa og báru furuborðið og stólana og aðrar eignir okkar. Og sumar tóku upp úr eldhúskössunum og mitt í ys og þys flutninganna bökuðu þær vöfflur og þeyttu rjóma og hituðu kaffi og slógu upp veislu.

Hinar konurnar í Kvennagarði voru líka að flytja í sínar vistarverur og komu sér strax fyrir. En það tók mig alla næstu viku að taka upp úr skrifstofukössunum, velja og flokka, færa og henda og velja bækur og raða þeim í skápana sína. Það var margs konar ys í Kvennagarði og fólkið vorkenndi mér hlýlega fyrir þessa óskaplegu ringulreið. En fyrir mér var þetta engin ringulreið. Fyrir mér var þetta lausn. Og svo kom að því að ég var búin eins og hinar. Og á afmælisdaginn voru brauð og rósir bornar í húsið – og svo komuð þið. Þið komuð með meiri rósir og kertaljós og nærveru ykkar. Við sungum úr nýja heftinu og veislan var yndisleg. Starfið var byrjað í nýju húsi.

Svona var þessi saga. Og svo kemur næsta saga. Hún er um það að það var einhvern veginn svona sem við fluttum í Kvennakirkjuna fyrir tíu árum. Þegar við fórum að vinna saman í nýrri Kvennakirkju pökkuðum við niður ýmsum gömlum hugmyndum um okkur og lífið og Guð og […]

Einu sinni enn hittumst við í jólaguðþjónustu til að segja hver annarri jólaguðspjallið. Við segjum af langri ferð þeirra Maríu og Jósefs og litla asnans þeirra yfir fjöllin alla leiðina suður til Betlehem. Og um mergðina í borginni sem fyllti öll herbergin og húsin svo að Jesús fæddist í fjárhúsi.
Við syngjum um englana á Betlehemsvöllum og hirðana sem heyrðu sönginn, allt í einu í næturkyrrðinni, þar sem þau voru búin að eiga nótt eftir nótt, kannski í fjölmörg ár, án þess að nokkuð gerðist. En þessa nótt heyrðu þau englasöng og fengu boð um að sjá Jesúm. Svo að þau fóru, og þau sáu Jesúm. Það voru bæði lífsreyndar konur og litlar stelpur í hópnum, og reyndir menn og litlir strákar. Og við heyrum um vitringana sem komu langar leiðir til að gefa Jesú gjafir. Þeir treystu stjörnunni og þeir hlustuðu á Guð sem sagði þeim að sniðganga refinn Heródes sem varð miður sín af ótta þegar hann heyrði um nýjan konung í landinu. Hann hlustaði ekkert á Guð. En ef hann hefði hlustað hefði hann heyrta hana sagja að Jesús væri allt öðru vísi konungur en hann og ætlaði aldrei að setjast í hans sæti. Og við syngjum enn meira um Jósef og Maríu, þau sem fyrst sáu Jesúm og fóru heim með hann og ólu hann upp. Við hlustum á flautuleikinn hjá Örnu og Hallfríði og sönginn hjá Aðalheiði og kórnum og hver annarri. Og við lyftum huga okkar upp úr fari hversdagsins.

Eins og alltaf þegar við hittumst. Við lyftum huganum alltaf upp úr farinu. Til að endurnýjast og gleðjast. Jólamessan er einstök með sérstökum hátíðleika sínum og frásögunni um fyrstu jólin. Sem við höfum heyrt um síðan við fæddumst. Og við getum […]

Ótrúlegt en satt, það er aftur komin aðventa. Það er svo stutt síðan ég pakkaði jólaskrautinu í kassann. Mér finnst líka eins og örstund hafi liðið frá því ég býsnaðist við að líma hneturnar á aðventukransinn enn eina ferðina. Ég var heilt kvöld að koma þessum kransi saman og hann skal sko fá að tróna allar aðventur héðan í frá því mikil var vinnan við að setja hann saman.
Aðventan er sem sé gengin í garð. Aðventan með alla sína yndislegu leyndardóma, einkennilegan ilm, tilfinningasveiflur og ljósadýrð. Hvað verður gott að koma út í morguninn og sjá öll aðventuljósin í gluggunum. Hvað er indælt að setjast niður á kaffihús og finna lykt af negulnöglum og mandarínum.
Þessi tími er líka tími mikilla tilfinninga. Angurvær jólalögin óma, við minnumst gamalla tíma, horfinna tíma. Og um leið og okkur kennir pínulítið til í sálinni finnum við friðinn umvefja okkur. Þann frið sem tilheyrir aðventunni. Það er svo skrýtið að einmitt í myrkri daganna þá skín ljósið hvað allra skærast. Nú þegar myrkrið leggur þykka slæðu sína hvað þéttast yfir landið nær ljósið að lyfta myrkrarslæðunni upp, lyfta svo hátt að nóttin ljómar sem dagur. Ljósið lýsir leiðina bjarta og hrindir á brott myrkrinu svarta.

Eins er það með eril aðventunnar hraðann, asann og ysinn. Einmitt í mesta asanum finnum við hvað friðurinn kemur sterkt inn. Sem aldrei fyrr er kvöldið kyrrt og leyndardómsfullur friðurinn sveipar okkur rósemd og kyrrð. Og þegar sorgin knýr að og við munum missi okkar á liðnum tímum kemur gleðin líka svo sterk og við finnum styrk okkar, hamingju og lífið sjálft bjóða okkur til fylgdar við sig.

Hvaða leyndardómur er þetta? Jú, elsku Guð er komin til okkar í huga, líf og sál. Elsku Guð sem […]

Bæn
Leiddu mig Guð – eftir þínu réttlæti, sestu niður með mér og rabbaðu við mig, gjörðu beina brautina þína fyrir mér svo ég sjái hvert ég á að fara. Gefðu mér daglegt brauð og hjálpaðu mér við að fá að taka þátt í að baka það. Því að þú ert vinkona mín og vinur og ert með mér í gleði og sorg. Amen
Þori ég get ég vil ég
Hún er sjö ára gömul. Hún er stödd í sundhöllinni á Barónstíg. Hún stendur hátt uppi á bretti. Allt of hátt. Hún fær fiðring í magann og kvíðahnút. Hún hefur verið stödd þarna áður en þá þurfti hún að bakka niður stigann, því hún þorði ekki að stökkva. Þau sem stóðu fyrir aftan hana í röðinni voru ferlega pirruð að þurfa að hleypa henni niður. En… þau þurfa þess ekki í þetta skipti því hún gengur út brettið og lætur sig gossa. Spliss – splass – vatnið fussast og hún fer á bólakaf, vatnið tekur vel á móti henni og hún skýst upp aftur og kemur upp úr brosandi út að eyrum og það eru engin smá eyru!

Hún þorði, hún gat og hún vildi og hún stökk.

Hún er 37 ára gömul. Stödd fyrir utan Háskólann. Hún fær fiðring í magann og kvíðahnút. Hún hefur verið stödd þarna áður, en hætti við, þá var það of erfitt og of mikil vinna með börnin. Hún sagði við Guð „Guð nú verður þú að hjálpa mér inn um þessar dyr“.. og hún fann hvernig Guð krækti handleggnum í hennar og hjálpaði henni inn, …. og það var tekið vel á móti henni.

Hún gat, hún þorði, hún vildi og hún gekk inn.

Hún er fertug. Stendur í prédikunarstól í Langholtskirkju. Hún fær fiðring […]

Fagnaðarerindið
Ég skrifaði þessa ræðu í dag. En ef ég hefði vitað það í gær að veðrið yrði svona í dag hefði ég skrifað hana í gær. Af því að í gær var veður til að skrifa. Þú manst hvernig veðrið var, létt og ljósgrátt og hlýtt og faðmandi. En í dag er það dökkgrátt og mér finnst það ekki yndislegt. Ég heimsótti þrjár góðar manneskjur eftir hádegið en staldraði hvergi þótt mér væri boðið það, af því ég þurfti að fara heim og skrifa, og kaupa brauð í leiðinni. Ég fór í tvær búðir.
Það fékkst ekkert sem ég ætlaði að kaupa og aðgerðaleysið var breitt yfir allt þar inni. Svartir plastpokar voru meira að segja lagðir yfir það sem var í glerborðinu í annarri búðinni, og ekkert umleikis. Ég hefði geta tekið brauð síðan í gær eða fyrradag og haft með mér heim, en hver kærir sig um svoleiðis brauð? Ekki ég. Svo ég fór heim að skrifa. Það sem átti að vera svo lauflétt og yndislegt, en myndi verða þungt og litlaust.

Og það er ekki leyfilegt að skrifa þungt og litlaust um fagnaðarerindið. En stundum verður ekki við því gert. Eins og það sem á að verða svo gott verður stundum þyngslalegt. Eins og kökur sem falla. Og sósur sem brenna við. Og eins og liturinn á veðrinu í dag og líf mannsins sem ég ætla að segja þér ofurstutt frá.

Í morgun heyrði ég sögu um ungan mann sem fór í fæðingarorlof. Þetta er þriðja barnið hans og fyrsta sinnið sem hann fer í fæðingarorlof. Hann sagði frá því úti í bæ hvað honum þætti gott að vera í fæðingarorlofi, en svo uppgötvaðist það fyrir slysni að hann treystir sér ekki til að nota […]

Kæru systur og bræður
Ég óska okkur öllum friðar og farsældar á nýju ári og þakka fyrir gamla árið. Umfjöllunarefni hugleiðingarinnar sem ég ætla að flytja er um Ár yndisleikans. Árið sem nú er að hafið, árið 2003.
Hvað merkir yndisleiki? Nýja íslenska orðabókin segir yndisleika vera ljúfa fegurð. Það að vera ljúf felur í sér að vera mild, blíð eða fús til einhvers. Og að una sér, að eiga unaðsstundir með öðrum og að lifa í yndi er eftirsóknarvert. Til þess að geta lifað í yndi og ljúfri fegurð hlýtur markmið okkar að vera elska til hvers annars í gegnum samskipti. Vinátta Guðs í lífi okkar gefur okkur möguleika. Látum lífið tala, látum vermæt gildi og sannleika leiða okkur til einingar. Segjum við fjölskyldu okkar, vinkonur og vini: Láttu mig vita ef þér líður ekki vel, ert einmanna eða finnst þú vera misskilin. Það veitir mér styrk að vita að ég get hjálpað eða huggað þig, staðið við hliðina á þér. Ég get ekki alltaf lesið hugsanir.

Guð hefur gefið okkur yndislegar gjafir, hæfileika sem við notum til þess að gera líf okkar gott og innihaldsríkt. Við erum svo yndisleg sköpun Guðs. Við leitumst alltaf við að finna ljósið ef hugur og hjarta okkar er dapurt. Í svartasta skammdeginu á síðasta ári, rigndi oft og það var svo mikið myrkur, að við ákváðum að gera eitthvað í því. Við settum upp jólaljósin mun fyrr en tíðkast hefur og þegar við litum yfir borgina glöddumst við í hjarta okkar yfir fegurð ljósanna og birtunni sem þau gáfu okkur. Tilefnið var vissulega jólahátíðin, fæðing Jesú í þennan heim, sem ávallt markar nýtt upphaf, og dögun nýrrar vonar, eins og allar fæðingar barna í þennan heim eru. Yndislegar væntingar og […]

Nemið staðar við vegna og litist um og spyrjið um gömlu göturnar. Spyrjið hver sé hamingjuleiðin og farið hana, svo að þið finnið sálum ykkar hvíld. Jer. 6.16
Hún klauf björgin í eyðimörkinni og gaf þeim gnóttir að drekka. Sálm. 78.15

Sjáðu, ég legg fyrir þig tvo vegi, veg lífsins og veg dauðans. Veldu nú lífið. 5. Mós. 30.19
Jesús sagði: Ég er veguinn, sannleikurinn og lífið. Og sannleikurinn gerir ykkur frjálsar og lífið er eilíft líf. Jóh. 14.6 og 8.32 og 11.25-26
Nemið staðar við vegina og spyrjið um gömlu göturnar. Spyrjið um hamingjuleiðina og farið hana. Svo að þið finnið sálum ykkar hvíld.

Við völdum okkur vers um gönguleiðir af því að við höldum göngumessu í dag. Fyrir tvö þúsund og sex hundruð árum bað Jermía fólkið sitt að nema nú staðar og athuga sinn gang. Og núna biðjum við hver aðra og okkur sjálfar að stansa og litast um. Hægjum á okkur, æðum ekki svona áfram. Setjumst aðeins niður og spjöllum saman. Svo að við gefum hver annarri ró til að gá inn í okkar eigið hjarta. Hvert ertu eiginlega að fara, elskan mín? Ertu handviss um að þú sért í alvörunni að fara þangað sem þú ætlar, eða þangað sem þig langar? Eða ertu kannski einmitt að fara þangað? Það getur vel verið. Við ætlum ekki að segja hver annarri að við séum alltaf á villigötum og vitum ekki okkar rjúkandi ráð. Við erum oft á þeirri leið sem við ætluðum okkur að fara og við skulum styrkja hver aðra til að halda áfram.

Það er ekki út í bláinn að við spyrjum hver aðra hvert við séum nú eiginlega að strunsa og hvort við séum vissar um að við séum að fara þangað sem við ætluðum. […]

Við skulum byrja prédikun haustsins með því að segja hver annarri sögu. Þegar fegurð haustsins breiðir sig yfir garðana og göturnar og stofurnar og eldhúsin og lamparnir loga á kvöldin þá er mátulegt að fara að segja sögur. Og við hreiðrum um okkur í blíðri rónni og sveipum að okkur mjúku lampaljósinu.
Það var einu sinni lítil prinsessa. Hún átti heima í höllinni hjá mömmu sinni og pabba og hjá eldabuskunni og garðyrkjumanninum, og þvottakonunni og konunni sem festi allar skrúfur sem losnuðu og manninium sem festi allar tölurnar sem duttu af fötunum og hjá konunni sem saumaði alla kjólana á prinsessuna. Hún varð að hafa marga menn og margar konur sem þræddu nálarnar og sikksökkuðu og applíkeruðu og rykktu blúndurnar og púffermarnar og saumuðu utan um rúllebúkkið. Því litla prinsessan fékk nýjan kjól á hverjum einasta degi. Þess vegna átti núna, þennan daginn sem við segjum hver annarri frá, eittþúsund sextíu og átta kjóla. Af því að hún var orðin rúmlega þriggja ára gömul.

Og þá gerðist skelfingin. Við vitum hvernig það er. Við búum við gleði og þokka, og vorin koma og haustin og okkur grunar ekki að lífið taki upp á því næsta dag að gretta sig framan í okkur. En þennan dag vaknaði litla þriggja ára prinsessan og sá strax að það var ekki nýr kjóll á flauelisstólnum við rúmið hennar. Það var kjóllinn síðan á miðvikudaginn í hinni vikunni, rauði kjóllinn með hvíta kraganum og slaufunum við faldinn.

Hún fór að gráta. Það var engin komin til að klæða hana af því að hún vaknaði svo snemma og af því að það var svo mikið að gera í höllinni og fullt af fólki að sulta og reykja bjúgu og sauma vambir. Og hún […]

Sjáið nú þennan fallega og marglita dúk sem ég tek upp úr þvottakörfunni og legg yfir prédikunarstólinn. Þetta er einn af dúkunum sem við höfum á borðinu okkar í Kvennakirkjunni í Þingholtsstræti. Hann gæti alveg eins verið í kvenfélagsambandinu eða kvenréttindafélaginu eða heima hjá þér. Við eigum allar alla vega dúka sem við breiðum á borðið fyrir gestina okkar og okkur sjálfar. Við setjum á þá mávastellið eða leirdiskana, súpur og sósur, ilmandi rétti og kaffi og súkkulaðkökur og rjóma og epli. Við sitjum og tölum og hlæjum og lífið er er vægast sagt yndislegt. Eitthvað af matnum drýpur alltaf á dúkana, og kertin drjúpa og þeir þekjast litríkum blettum. Svo við skellum þeim í þvottavélina einhvern næsta daginn, þurrkum þá og setjum þá hreina og ilmandi aftur inn í hillur þangað til við notum þá næst.

Við erum einhvern veginn eins og þessir dúkar. Við erum yndislegar manneskjur sem röðum fólki í kringum okkur og gerum því lífið betra og skemmtilegra. Og við tökum við alls lags slettum og gusum sem þarf stundum að þvo af okkur.

Það er fátt betra en fá að standa í ljómanum af góðu fólki sem er ekkert að velta því fyrir sér hvað það er gott og skemmtilegt. Það er það bara. Alveg eins og þú. Og hvað skyldi nú verða til þess að góðu fólki, og þér líklega þar með, þyki það ekki alltaf verulega til skemmtunar, hvorki sér né öðrum? Það er umhugsunarefni kvöldsins. Það er sálarþvotturinn. Ég held að það sé svoleiðis með okkur allar að okkur finnst stundum að við verðum að þvo eitthvað af okkur. Hvað finnst þér þú stundum þurfa að þvo af huga þínum?

Stundum er það bara eitthvað eitthvað, einhver dæmalaus og óútskýranleg […]