Dagleg trú

]Jóhannes  4. kafli

Fyrsti predikarinn sem Jesús sendi var kona

Jesús tók á sig krók til að hitta þessa konu.  Rabbíar eins og hann var töluðu ekki við konur á almannafæri og alls ekki útlenskar konur.  Þetta var algjört hneyksli og konan sá það sjálf og hvað þá vinir hans.  Ég held ekki að stelpunum í hópnum hafi ofboðið.  Og samverska konan var hvergi bangin.  Jesús gaf henni trúna.  Hún sá hver hann var og þá sá hún hver hún var.  Hún treysti honum og þá treysti hún sjálfri sér.   Af því að hann hafði trú á henni.  Hann var engum líkur og femínisti sem breytti heiminum.   Hann sagði við hana:  Hver sem drekkur af vatninu sem ég gef þyrstir aldrei aftur.  Því vatnið sem ég gef verður að lind sem streymir fram til eilífs lífs.

Skýringar Kvennakirkjunnar við Jóhannesaguðspjall munu smátt og smátt birtast hér (smellið á línuna)

Jóhannes 3. 3

Engin geta séð Guðs ríki nema þau endurfæðist

Endurfæðingin er boðuð í mörgum hópum kirkjunnar og sagt að við skulum gefast Jesú í eitt skipti fyrir öll og lifa eftir því upp frá því.  Það verða straumhvörf í lífinu og við getum rakið þau til tiltekinnar stundar.  Í öðrum hópum er sagt að við höfum alltaf tilheyrt Jesú vegna þess að hann tók á móti okkur í skírninni.  Hvað finnst þér?  Ég tel að við höfum alltaf tilheyrt Jesú og hann hafi staðfest það í skríninni.  Við eigum að taka afstöðu til þess, treysta því að í Jesú er Guð komin til okkar.  Við eigum að gera okkur grein fyrir afstöðu okkar.  Við eigum að standa við það  að okkur kristnu fólki er falið að lifa í trú okkar og boða hana og það er undirstaða og gleði lífs okkar.

Skýringar Kvennakirkjunnar við Jóhannesaguðspjall munu smátt og smátt birtast hér (smellið á línuna)

Við eigum ýmis kjörorð í Kvennakirkjunni sem spretta upp úr guðfræðinni sem sprettur upp úr samtölum okkar kringum furuborðið á mánudagskvöldum, en líka víðar og oftar.  Eitt kjörorðið er orðin fjögur:  Fyrirgefning, frelsi, friður og femínismi.  Svo bættum við framtaksseminni við.  Við hugsum:  Fyrirgefningin er undirstaða lífs okkar, fyrirgefning Guðs sem leyfir okkur að fyrirgefa sjálfum okkur.  Í fyrirgefningunni verðum við frjálsar og í frelsinu eignumst við frið.  Og í friði til að vera við sjálfar eignumst við djúpa og glaðlega löngunina til að vinna að femínismanum.  Og vera framtakssamar yfirleitt.  Því það er í því sem við gerum í daglegu lífi okkar sem við finnum blessun kristinnar trúar okkar.  Finnst þér það ekki?

Blíðar kveðjur, Auður

Jesús  …

Hann gekk um, læknaði, boðaði kærleika og kenndi að guðsríki væri í nánd.

Hann boðaði  “milliliðalaust”  guðsríki og sniðgekk lögmálsboðun og siðareglur.  Hann boðaði Guð sem fyrirgefur og læknar en refsar ekki. Hann kemur óþekktur inn á sviðið,  ekki lærður rabbi, predikar á meðal fólksins  miskunn, fyrirgefningu og lækningu fyrir hina blásnauðu.  Hann fékk allar ráðandi stéttir og þorra almennings á móti sér og var krossfestur sem drottinsvikari og guðlastari.

Úr bæklingi Guðmundar G. Þórarinssonar verkfræðings:

HVER VAR JESÚS Í RAUN OG VERU OG HVERT VAR ERINDI HANS?

Nú er talað um geðheilsuna og við fáum glaðlegar hvatningar til að gæta að henni.  Alveg dásamlegt.  Ég held að bæði kirkjan og heilbrigðiskerfið ættu að hvetja til þess að búðir verði aftur opnaðar í hverri götu eins og einu sinni.  Það held ég að myndi styrkja geðið og gefa okkur öryggi með hinum.  Við finnum þetta öryggi þegar við hittumst í Kvennakirkjunni og Sigríður Magnúsdóttir orti þessi vers sem við syngjum saman:

Í gleði Guðs geng ég nú glaðsinna inn,

ó, hve gott er að fagna með þér.

Hérna finn ég þann frið sem oft fjarlægur er

og ég finn að þú samgleðst með mér.

Og gott er að ganga hér inn

því gleði og vináttu finn.

Hérna finn ég þann frið sem oft fjarlægur er

og ég finn að þú samgleðst með mér.

Blíðar kveðjur,  Auður Eir

Jóhannesarguðspjall  3. Kafli

Svo elskaði Guð heiminn að hún kom

Litla Biblían, Jóh. 3. 16 er í þessum kafla:   Svo elskaði Guð heiminn að hann gaf son sinn eingetinn stendur í útgáfunni frá 1981.  En í nýju útgáfunni frá 2007 er talað um einkason.  Mér finnst þetta megi standa svona:  Svo elskaði Guð heiminn að hún kom sjálf og var Jesús svo að öll sem trúa á hann glatist ekki heldur hafi eilíft líf.  Þetta er nefnilega svona eins og Biblían vitnar um.  Kaflinn er aðallega um samtal Nikódemusar og Jesú og Jesús segir honum að endurfæðast.  Hvernig í ósköpunum get ég fæðst aftur, spyr Nikódemus.  Þú eignast nýtt líf þegar þú trúir á mig, svaraði Jesús. Það er Guð sem gefur þér nýtt líf.

Maður er nefndur André Gounelle og var prestur í kirkju reformertra í Frakklandi og kennari við guðfræðideild mótmælenda í Montpellier.
Hann hefur ritað bók sem nefnist: Að vera mótmælandi. Meginlínur.( Protestantisme. Les grands principes)
Þar skrifar hann um ábyrgð einstaklingsins og farast svo orð í lauslegri endursögn.
Heimsmynd og umhverfi okkar taka örum breytingum . Það er freistandi og virðist raunar skynsamlegt að hlíta þar leiðsögn sérfræðinga og kjörinna fulltrúa, sem við teljum að hafi kynnt sér málin.Við fylgjum ákveðnum stjórnmálaflokkum, félögum, stofnunum og kirkjum. Hvernig ætti ein manneskja að taka afstöðu eða breyta nokkru til eða frá? Mér virðist þessi afstaða ganga í berhögg við anda mótmælendahefðarinnar. Það er ekki hlutverk annarra, sama þótt þar fari sérfræðingar eða gildar stofnanir, að ákveða fyrir mig hvað ég hugsa, hverju ég trúi eða hvað ég geri eða setja mér leiðarreglur. Ég ber alltaf persónulega ábyrgð á því.
Í upphafi siðbótarinnar var einn maður, Marteinn Lúter. Hann neitaði að þagna eða beygja sig fyrir guðfræðingum Rómarkirkjunnar og keisaradæminu. Bæði ríki og kirkja urðu að beygja sig og breytast. Ein manneskja er miklu meira megnug en við höldum yfirleitt. Hugsum fyrst sjálf, áður en við látum ákveða fyrir okkur.
Bestu kveðjur, Dalla Þórðardóttir

Það er eitt og annað sem við höfum hvert eftir öðru en ættum að athuga áður en við endurtökum það. Það er sífellt endurtekið að það sé ekki það sem gerist sem skiptir mestu heldur það hvernig við bregðumst við því. Ég er ósammála. Ég hugsa fyrir mitt leyti að þetta eigi oft við og þá frekar við smærri atburði lífsins og þá sé gott að hafa þetta í huga. En ég er þess fullviss að atburðir gerast sem valda slíkum straumhvörfum í lífi fólks að það verður ekki bætt með skynsamlegri afstöðu. Það verður ekki komist af við suma atburði nema með hjálp Guðs sem ein getur gefið hugrekkið til að komast af við þá. En hún er alltaf hjá okkur og hjálpar alltaf.
Blíðar kveðjur, Auður Eir

Epiktet var heimspekingur í Litlu Asíu og fæddist um árið 50. Hann var leystur frá þrældómi og setti á fót skóla sem margir sóttu. Epiktet vildi snúa hug áheyrenda sinna að æðstu viðfangsefnum. Hann skrifaði ekki bækur en nemandi hans skrifaði orð hans hjá sér. Það er ekki víst að Epitket hafi skrifað til kvenna og því ósanngjarnt að snúa máli hans á mál beggja kynja.

Epiktet sagði að við skyldum gera okkur grein fyrir því að sumt væri á okkar valdi en annað alls ekki. Hann sagði það sem svo oft er endurtekið, ég veit ekki hvort hann var fyrstur til að segja það, að það sé ekki það sem gerist sem valdi okkur áhyggjum heldur viðhorf okkar til þess. Ef eitthvað raskar hugarró okkar eða hryggir okkur skulum við ekki kenna öðrum um það heldur rekja það til viðhorfa sjálfra okkar. Hann sagði að vanþroskaður maður þekkist á því að hann sakar aðra um það sem honum finnst fara miður. Hann sé nokkuð kominn á veg ef hann kennir sjálfum sér um. En sannmenntaður maður ásaki hvorki aðra né sjálfan sig.

Úr Handbók Epiktets, Hver er sinnar gæfu smiður í þýðingu dr. Brodda Jóhannessonar. Almenna bókafélagið hf. 1993.