Dagleg trú

Það er léttir að treysta því að flest hafi tilhneigingu til að fara heldur vel og við megum hætta að heimta það af lífinu að allt verði eins og við viljum.  Samt  verðum við að vaka yfir hugmyndum okkar.   Og það að hætta að hugsa okkur að allt þurfi að fara frábærlega er auðvitað að vaka yfir hugsunum okkar.  Það skiptir mestu hvað við hugsum.  Eða hvað heldur þú?  Það skiptir máli fyrir okkur að hugsa vel til okkar sjálfra, sjá að við erum yndislegar manneskjur og vinkonur Guðs.  Framhaldið af því er að hugsa til þess sem gerist í kringum okkur. Næst fáum við kveðju frá Huldu Hrönn um þetta.

Blíðar kveðjur,  Auður Eir

Jóhannes 7. 1 – 9

Heimurinn hatar mig af því að ég vitna um að verk hans séu vond

Jesús vissi alltaf hvað hann gerði og hvenær var rétti tíminn og hann vissi alltaf hverju hann átti að svara.  Nú var tíminn að koma til að hann yrði handtekinn og krossfestur.  En ekki alveg strax.  Góði vertu ekki að fela þig hérna norður í landi, drífðu þig suður og sýndu þig, sögðu bræður hans.  Þetta var öðru vísi en þegar mamma hans hvatti hann til að sýna guðlegan mátt sinn í brúðkaupinu í Kana.  Hún vissi hver hann var, bræðurnir vissu það ekki og trúðu ekki á hann, ekki strax en sumir seinna.  Farið þið suður, sagði Jesús, það er ekki hættulegt fyrir ykkur, en það er hættulegt fyrir mig af því að ég segi sannleikann um það sem er að gerast.

Skýringar Kvennakirkjunnar við Jóhannesaguðspjall munu smátt og smátt birtast hér (smellið á línuna)

Nú er fastan og þá beinum við sjónum okkar þjáningunni í heiminum í gegnum píslargöngu Krists.  Ef við lítum út fyrir okkur sjálf og okkar land, og lítum ekki aðeins á eigin hag heldur einnig annarra eins og segir í Filippíbréfinu (Fil.2:1-5),  þá er þannig mál með vexti að margt kristið fólk í heiminum býr við ofsóknir og þjáningar vegna trúar sinnar.  Fólk er oft óvarið fyrir kerfisbundnum, skipulögðum árásum.
      Í nóvember á þessu ári verður haldin ráðstefna í Albaníu á vegum Global Cristian Forum. Ætlunin með þessari ráðstefnu er að styrkja kirkjur í heiminum sem horfast í augu við mismunun, ofsóknir og píslarvætti heima hjá sér eins og í Sýrlandi, Írak, Egyptalandi og Nígeríu. (Global Christian Forum News, 2015 Edition 01)
     Það er víða um heim sem kirkjur þurfa  að horfast í augu við ofbeldi og píslarvætti.  Manni bregður við á hinu friðsæla Íslandi að heyra að enn sé fólk að líða píslarvætti – að fólk láti líf sitt fyrir trú sína, skulu vera fórnað vegna trú sinnar líkt og á tímum Nýja testamentisins.

Með kveðjum,  Hulda Hrönn M. Helgadóttir

Susan Jeffers er ein af mínum fínustu rithöfundum.  Hún skrifar gullgóðar bækur sem verða fólki til hjálpar um víða veröld.  Ég vitna í hana í framhaldi af kínversku viskunni sem ég sagði frá síðast.  Susan segir að við skulum hætta að halda okkur svo þéttingsfast í að allt verði alltaf að fara svo frábærlega vel.  Það er miklu betra að segja að þetta fari nú einhvernveginn og treysta því að þetta einhvernveginn verði ekki sem verst.  Það verði bara ágætt.  Hvað segirðu um það?  Ég minnist þess ekki að Susa blandi Guði í ráðleggingar sínar en ég geri það fyrir mitt leyti.  Ég er handviss um að Guð vinkona okkar er með  okkur í einu og öllu og stendur alltaf með okkur hvað sem gerist.  Og þá hefur flest tilhneigingu til að fara heldur vel.

Blíðar kveðjur,  Auður Eir

Jóhannes 6. 60 – 71

Þá fóru sum

Jesús sagði í þessu mikla samtali að þau sem tryðu á sig myndu eta hold sitt og drekka blóð sitt, vera í sér og hann í þeim, þau myndu hafa líf í sér og lifa fyrir sig. Það var kannski þetta sem sumum í hópnum hans ofbauð. Kannski. Alla vega fóru þau. Jesús vissi að þau myndu fara. Samt sagði hann þetta. Alveg eins og hann gekk fram af valdamönnunum þótt hann vissi að þeir myndu lífláta hann fyrir það. Allt er þetta okkur til djúprar umhugsunar. Við erum kölluð til að treysta Jesú, líka þegar við skiljum hann ekki. Hann er frá upphafi heimsins og hann kemur aftur og gerir allt nýtt. Hann er upphafið og endirinn. Hann veit hvað hann er að gera. Og hann tekur okkur með. Hann þekkir okkur og trúfesti okkar eða kæruleysi. Hvað skyldi það þýða að eta hold hans og drekka blóð hans.  Ég gæti hugsað mér að það þýddi að við skulum treysta því að hann gaf líf sitt, hold sitt og blóð, í krossfestingunni og reis aftur upp til að gefa okkur frelsi í huga okkar og lífi og eilíft líf í lífi og dauða. Hvað heldur þú?

Skýringar Kvennakirkjunnar við Jóhannesaguðspjall munu smátt og smátt birtast hér (smellið á línuna)

Þetta er kínversk speki.  Jóhann Hannesson,  kristniboði í Kína, prestur og prófessor við guðfærðideildina hér,  bað okkur stúdenta að íhuga  hana vandlega.  Sjáðu varfærnina, það er ekkert fullyrt, ekki sagt að allt verði áreiðanlega í þessu líka fína.  En talið að flest muni hafast alla vega nokkurn veginn.  Hvað finnst þér um þetta?  Það mæta sem oftast einhver óvissuefni í daganna rás.  Þá er ekki slæmt að hafa setninguna yfir.  Og svo kemur í ljós að þetta varð einmitt svona.  Af því að Guð hefur alltaf eftirlit með okkur, bæði í kínverskri speki  og kristinni trú.

Blíðar kveðjur,  Auður Eir

Jóhannes 6. 22 – 59

Brauð af himni

Það fréttist af boðinu á fjallinu og fólk dreif að daginn eftir, líka þau sem voru þar daginn áður. En þá var Jesús farinn. Fólkið fór til Kapernaum og fann hann. Þá tók hann upp mikilvægt samtal við þetta fólk, alveg eins og hann myndi eiga við okkur: Þið viljið ekki trúa á mig heldur viljið þið velmegun. En velmegunin sem ég gef ykkur er önnur en þið ætlið ykkur.   Það er sú velmegun að trúa á mig. Ég er brauð lífsins. Ykkur hungrar ekki né þyrstir ef þið trúið á mig. Ég gæti ykkar og reisi ykkur upp á efsta degi. Þau sem trúa hafa eilíft líf. Í Ritningunni er talað um brauðið sem Guð gaf fólkinu sem gekk frá Egyptalandi í fjörutíu ár til fyrirheitna landsins. Það brauð gaf ekki eilíft líf, en ég, brauðið af himni, gef eilíft líf. Ég er hið lifandi brauð sem steig niður af himni og hver sem etur af því mun lifa að eilífu, sagði Jesús. En yfirmennirnir eru þurrir á manninn og segja: Hvernig þykist hann vera kominn af himni? Hvað þykist hann vera, hann sem er ekkert annað en sonur hennar Maríu og hans Jósefs?

Skýringar Kvennakirkjunnar við Jóhannesaguðspjall munu smátt og smátt birtast hér (smellið á línuna)

Jóhannes 6. 16 – 21
Ekki vera hrædd
Og svo kom kvöldið eftir þessa miklu hádegisverðarveislu eða kvöldverð. Vinkonurnar og vinirnir voru búin að taka til eftir boðið og löbbuðu niður að vatninu til að taka bátinn heim. Þau áttu heima í bænum Kapernaum hinu megin við Tíberíastvatnið. Jesús bjó þar líka og þar var aðalmiðstöðin í starfinu til að byrja með. Hann varð eftir og kom ekki með í bátnum. Hin voru sjálfsagt uppgefin eftir daginn. Þau reru af stað og þurftu að taka hraustlega á þegar fór að hvessa og vatnið að æsast. Þá kom Jesús. Hann kom gangandi á vatninu. Og þau urðu hrædd. Þau höfðu séð hann gera lítinn nestispakka að mat handa miklum fjölda fólks. Þau höfðu séð hann lækna fólk. En þau höfðu aldrei séð hann ganga á vatni og þess vegna datt þeim ekki í hug að þetta væri hann. En þegar hann sagði þeim sjálfur að vera nú ekki hrædd urðu þau örugg. Alltaf örugg með honum.

Skýringar Kvennakirkjunnar við Jóhannesaguðspjall munu smátt og smátt birtast hér (smellið á línuna)

,,Mamma ég er hræddur, ég get ekki sofnað,“ kallaði sonur minn úr rúmin sínu.  Ég svaraði:  ,,Þú þarft ekkert að vera hræddur við neitt, farðu bara að sofa,“ ég var búin að lesa og biðja bænirnar og fannst ég eiga rétt á fríinu í stólnum núna fyrir framan sjónvarpið.  ,,Jú, mamma, ég er hræddur við skrímslið, hvað ef það kemur.“  Ég stóð upp smá pirruð en ákvað að sinna kallinu og reyna að sannfæra barnið um að það væru engin skrímsli, en fyrir honum voru til skrímsli.  Ég sagði að ég væri mjög nálægt honum og að ég myndi því heyra um leið og skrímslið kæmi, ég myndi þá stökkva á fætur hjá lánað hjá honum sverð og hrekja skrímslið í burtu.  Hann var sammála því að ekki væru til nein hljóðlát skrímsli svo hann keypti þau rök að ég myndi koma um leið og ég yrði vör við lætin.  En þá var það draugurinn, hvaða ráð kynni ég við honum, jú ég lék hljóðin sem ég taldi víst að kæmi frá draugum og ég myndi um leið og ég heyrði þau hlaupa til og þuldi á latínu orðin sem ég ætlaði að hafa yfir.  Þetta fannst okkur báðum frekar fyndið svo óttinn var einhvern veginn orðinn minni.  Þá var það músin,  ,,hvað um ef það kemur vond mús og þú heyrir ekki í henni.“  Jú, ég taldi nú að fyrst músin væri vond þá hlyti að heyrast hátt í henni.  ,,Já, en hvað ef skrímslið er feluskrímsli og læðist inn til mín.“  ,,Nú ef það læðast þá veistu ekki sjálfur að það er koma, þar til þú öskrar af hræðslu og þá kem ég um leið.“  Nú var ekkert lengur eftir, engin hræðsla og […]

Jóhannes 6. 1 – 15

Hádegismatur í grasinu

Það getur líka vel verið að þetta hafi verið kvöldverður. Alla vega var það ævintýri. Boð hjá Jesú, brauð og fiskur, allt komið úr nestinu sem mamman sendi strákinn sinn með til vonar og vara. Alveg eins og hjá okkur á góðum fundum um málefni Guðs, þeir verða svo miklu betri með góðum veitingum. Nú notar Jesús máttinn sem hann vissi að hann átti og hugsaði um á fjörutíu dögunum í eyðimörkinni en vildi ekki nota þá. En notaði í brúðkaupinu í Kana. Og átti eftir að nota oftar. Af því þess þurfti. Það var nauðsynlegt og gaf svo mikla gleði. Hann vissi að fólk myndi vilja færa sér þetta í nyt, þjóðnýta hann og festa sér yfirráð yfir honum. En hann var ekki kominn til þess. Hann var kominn til að breyta hugarfari og hegðun. Svo að fólk veraldarinnar fengi kærleikann til að sjá að það gat sjálft gefið öllum heiminum brauð. Og það er líka markmiðið núna að við breytum um hugarfar og tökum að okkur verkin sem Guð þarf að láta vinna. Og það verður alltaf. Þangað til Jesús kemur aftur og gerir allt nýtt.

Skýringar Kvennakirkjunnar við Jóhannesaguðspjall munu smátt og smátt birtast hér (smellið á línuna)