Sagan af fyrstu páskum hefst um morgun. Í morgunsárið gengu konurnar út að gröfinni. Morgunsár. Fallegt orð. Ár morguns, allt er að byrja og allt er eftir. Tilhlökkun er mikils virði. Það er gaman að fara í veislu eða fá einhvern langþráðan í heimsókn, vissulega, miklu betra þó að geta hlakkað til. Gleðin fær þá lengra líf og smitar út frá sér, hún gefur miklu fleiri dögum innihald.
Með bestu kveðjum, Dalla Þórðardóttir
Svipaðar atburðir gerast aftur og aftur
Sagan sem Postulasagan segir hefur endurtekið sig í ýmsum myndum í sögu kirkjunnar. Það hlýtur alltaf að vekja spurningar hvernig á að bregðast við breytingum. Nýjar hugmyndir og skilningur koma fram og sum hrifast og sannfærast en önnur standa á móti. Báðir hópar taka ákvarðanir vegna sannfæringar sinnar, alveg eins og bæði Gyðingarnir og kristin kirkja boðuðu trúna á einn Guð eftir einlægri sannfæringu. Hóparnir gátu ekki átt samleið þegar leið á vegna þess að kirkjan boðaði trúna á upprisu Jesú Krists. Kirkjan í samtíma okkar mætir margvíslegum trúarbrögðum eins og kirkjan á fyrstu öldinni. Stefnur eru að breytast, kirkjan berst á móti sumum trúarbrögðum en efnir til samtals við önnur í gagnkvæmum skilningi og velvild. Mér þykir best að vitna til niðurstöðu kvenna á ráðstefnu um mismunandi trú sína: Við ætlum ekki að fá hver aðra til að skipta um trú og við ætlum ekki að stofna nýjan hóp eða blandast i eitthvað annað. Við ætlum að tala saman um það sem er ólíkt með okkur og það sem sameinar okkur.
Það er nefnilega svoleiðis. Kristin trú segir okkur að Guð hafi fyrirgefið okkur og að við megum þess vegna fyrirgefa sjálfum okkur. Ekkert smá. Hugsum um það og tökum á móti þvi. Í alvöru. Í Kvennakirkjunni flytjum við þakkir fyrir fyrirgefninguna í staðinn fyrir syndajátningu. Við játum syndir okkar í þakkarbæninni og leggjum hina djúpu áherslu á fyrirgefninguna. Við leggjum áhersluna á að við treystum fyrirgefningu Guðs. Hún fyrirgefur. Hún fyrirgefur. Segjum það oft. Fyrirgefðu þér f því að hún fyrirgefur þér. Ég held að það sé grundvöllur lífsins, grundvöllur lífshamingjunnar, það að þú ert frjáls frá því sem aftrar þér, hvað sem það er. Guð sagði það sjálf. Trúðu því.
Blíðar kveðjur, Auður Eir
Postulasagan segir líka frá nýjum átökum
Trúin á Jesúm Krist krossfestan og upprisinn var aðalatriði trúarinnar. Hún olli engum deilum innan safnaðanna. Heldur ekki þegar fólk utan gyðingatrúarinnar vildi ganga í kirkjuna. Þá var samþykkt að það fólk þyrfti ekki að fylgja siðum gyðingatrúarinnar, umskurn, sabbatshefðum, mataræði og fórnum, heldur taka milliliðalaust á móti trúnni á Jesúm Krist. En trúin á upprisu Jesú olli miklum deilum við Gyðingana. Gyðingarnir hlutu að snúast gegn fagnaðarerindinu eins og fólki gerði þegar Jesús boðaði það sjálfur. Þau sáu ekki að fagnaðarerindið um að Jesús var opinberun Guðs og aðalatriði Ritningar þeirra. Trúfestin við fagnaðarerindi kirkjunnar um upprisuna olli ofsóknum Rómverjanna. Rómverska ríkið veitti öllum trúfrelsi en krafðist hollustu við ríkið og tilbeiðslu keisarans. Hvorki Gyðingar né kristið fólk vildi tilbiðja keisarann en kaus frekar að þola ofsóknir. Kirkjan átti lika i átökum vegna ýmissa trúarbragða í kringum sig, stjörnuspádóma, andasæringa og leynifélaga. Fólk laðaðist að kristninni af því að það leitaði að dýpri trú, líka dýpri en trúnni á fjölmarga guði Grikkja og Rómverja sem mörgum þótti ekki langur traustsverð.
Að kunna að lesa gefur konum völd og áhrif. Það ógnar karlaveldinu. Í umræðunni í haust um seinni heimstyrjöldina kom fram að orsakanna fyrir henni væri m.a. að leita í vanmætti ríkjandi karla til að horfast í augu við eigin karlmennsku. Því þarf að huga að því þegar rætt er um trúarbragðadeilur hvort verið sé að fela sig á bak við trúarbrögðin þegar aðrar hvatir liggja að baki og málið snýst um völd eða andlegan sjúkleika eins og siðblindu.
Kristnin ógnar heiminum í dag. Því kristin trú gefur grunn til að standa á og gerir fólk sterkt. Hún gefur mannskilning sem er virðingarverður. Hún gefur siðfræði sem byggir á kærleika, og stendur gegn hinu illa, græðgi og sjálfsmiðlægni. Hún gefur lífshamingju.
Með bestu kveðjum, Hulda Hrönn M. Helgadóttir
Postulasagan segir frá nýjum möguleikum
Postulasagan er saga um fögnuð kristinnar trúar og boðun hennar og um átök um það sem var á seyði utan kirkjunnar og innan hennar. Boðberarnir voru fólkið sem hreifst af trúnni og gerði hana að grundvelli lífs síns. Það hélt hópinn í mikilli samheldni og þegar þau voru ofsótt dreifðust þau og stofnuðu söfnuði þar sem þau settust að. Þau héldu áfram að standa saman. Í upphafi voru þau flest Gyðingar og boðuðu fagnaðarerindið í samkomuhúsum þjóðar sinnar sem voru víðast hvar um alla veröldina. Margt fólk utan gyðingdómsins laðaðist að gyðingdómnum og hreifst svo af kristninni. Samkomuhúsin auðvelduðu útbreiðsluna og líka vegalagnir Rómverjanna um allt hið stóra rómverska ríki, rómversku lögin og friðargæslan, trúfrelsið og grísk tunga sem var töluð allsstaðar auk ýmissa tungumála.
Árið 2017 munum við minnast þess að 500 ár eru liðin frá því að Lúther negldi greinarnar 95 upp á kirkjuhurðina í Wittenberg. Það var upphafið að nútímanum er mat manna. Þetta leiddi til bætts siðferðis hjá kirkjunnar mönnum. Þetta leiddi til þess að fleiri lærðu að lesa því Lúther lagði áherslu á að allir ættu að hafa tök á því að lesa Biblíuna. Þetta leiddi til áherslu á að auka lestrarþekkingu og að reisa skóla í lútherstrúarlöndum og þar sem kristniboð fór fram. En eins og Friðarverðlaunahafi Nóbels 2015 Malala Yousafzay komst að orði: Öfgasinnar hafa opinberað hvað hræðir þá mest:
Stúlka með bók !
Með bestu kveðjum, Hulda Hrönn M. Helgadóttir
POSTULASAGAN
Postulasagan er frásagan af því hvernig fagnaðarerindið barst út um heiminn strax á fyrstu öldinni. Höfundurinn er Lúkas læknir sem skrifaði Lúkasarguðspjall en Postulasagan er framhald þess. Hún byrjar þar sem guðspjallið endar. Lúkas ferðaðist með Páli og segir mest af starfi hans en líka frá starfi Péturs og Jóhannesar. Hann segir frá nokkrum konum sem sumar voru forystukonur. Postulasagan er afar spennandi saga um ferðalög og margskonar átök, ofsóknir og þrautseigju en fyrst og fremst um fögnuð í trúnni á upprisinn Jesúm Krist og mátt heilags anda Guðs sem kom í Jesú. Hún segir frá söfnuðunum sem urðu til í heimalandinu og út um veröldina og þá meistaralegu lausn sem fannst á fyrirkomulagi starfsins.
Nærvera Guðs umlykur okkur alla daga. Nærvera hennar felur í sér vináttu og blessun, fyrirgefningu og frið. Við komum fram fyrir Guð og segjum henni það sem í býr í hjarta okkar. Hún hlustar á okkur og hjarta okkar fyllist gleði og styrk hinnar kristnu trúar vegna þeirrar fullvissu að Guð gengur með okkur í gegnum lífið. Við öðlumst fyrirgefningu hennar og þess vegna getum við fyrirgefið okkur. Við lifum í fyrirgefningu Guðs og nærvera hennar, frelsi og friður umlykur okkur alla daga.
Elína Hrund Kristjánsdóttir
Eða hvað finnst þér? Og hvernig finnst þér hún ætti að vera? Mér finnst við eiga að huga verulega vandlega að þessu. Ég held að það sé siðbótin. Það að við hugum vel að okkar eigin trú. Að kristinni trú okkar. Trúnni á Guð sem skapar og er Jesús sem frelsar og Heilagur andi sem er alltaf hjá okkur. Það er undursamleg hversdagstrú sem gagnar okkur alltaf alltaf og breytir lífi okkar aftur og aftur. Hvernig vilt þú fyrir þitt leyti rækja þína eigin trú? Ég held að siðbótin byrji nefnilega hjá okkur sjálfum. Og að það sé stórkostlegt. Hvað finnst þér?
Blíðar kveðjur, Auður Eir