Blog

Hugsýki beygir fólk en vingjarnlegt orð gleður það.   Þetta stendur í Orðskviðunum 12.25.   Ég held það sé svo prýðilegt fyrir okkur að hugsa um það á þessum gleðidögum sem kirkjan kallar dagana eftir páska.  Auðvitað á það við alla daga ársins og það er einmitt vegna hugsýki sumra daga sem getur mætt hverri manneskju sem það er undursamlegt að heyra um gleðina.

Gleðjumst og gleðjumst vegna þess að páskarnir færa okkur gleði á hverjum einasta degi, líka þeim sem eru allt annað en gleðilegir heldur dagar sorgar eða annars sem beygir okkur.  Á þeim dögum reisir það okkur við að heyra vingjarnleg orð sem Guð segir sjálf við okkur og gefur öðrum til að gefa okkur

Páskarnir færa okkur örugga vissu um ást Guðs og styrk hennar og hjálp og nærveru allra daga.  Hún sem skapaði allt og heldur alltaf áfram að skapa kom og varð manneskja eins og við.  Hún var Jesús.  Hann sem lifði daga sína við sömu kjör og við, í gleði og mótlæti eins og við,  og gekk alla leið inn í dauðann  eins og við gerum.

Nema hann gekk lengra.  Hann gekk þangað sem við hefðum ekki komist ef hann hefði ekki farið þangað.  Hann sigraði dauðann. Hann reis upp til nýs lífs.  Og hann gefur okkur það nýja líf sem hann vann til að færa okkur öllum.

Syngjum um það á hverjum einasta degi.  Syngjum sálm á dag. Jesús er upprisinn.  Hann lifir. Hann er hjá okkur.  Svo að gleðin er alltaf nærri, líka þegar við erum beygðar.  Og við megum treysta því að við rísum alltaf alltaf upp til nýrrar gleði.

Blíðar kveðjur og gleðilega daga.  Auður

Í Kvennakirkjunni tölum við  um kvíðann og þann undursamlega sannleika að Guð læknar kvíða okkar.  Við skulum heyra loforð Guðs:

Guð sagði aftur og aftur við fólkið sitt að það skyldi alltaf rifja það upp fyrir sér hvernig hún hjálpaði því.  Fyrst og fremst skyldu þau minnast þess hvernig hún frelsaði þau þegar þau voru þrælar í Egyptalandi.  Þá leiddi ég ykkur yfir hafið og gegnum eyðimörkina.  Ég fór á undan ykkur á kvöldin eins og ljós til  að finna ykkur næturstað og ég gekk á eftir ykkur á daginn eins og ský svo að óvinirnir sem eltu ykkur sæju ykkur ekki.

Eins og Guð frelsaði fólkið sitt úr þrældómi í Gamla testamentinu með því að standa á milli þeirra og óvinanna segir í Nýja testamentið hvernig hún kom í Jesú til að frelsa okkur frá okkar eigin hugsunum sem elta okkur.  Hugsunum eins og kvíðanum.

Jesús kom og sagði við okkur:  Komið til mín með þungar hugsanir ykkar og ég gef ykkur frið í hjarta ykkar.  Ég gef ykkur minn frið en ekki það sem heimurinn kallar frið og er engnn friður.  Ég frelsa þig.  Þú þarft ekki að hafa áhyggjur af  því hvernig þú getur gert þetta.  Þú þarft ekkert að gera.  Þú skalt bara vera í mér eins og greinin er á tréinu.  Vertu í mér og þá finnurðu frið.

Guð blessar okkur orðið sitt.  Amen.

Nú er siðbótarárið mikla, 500 ár síðan Lúter kom fram með stórkostlega siðbót sína.  Hann sagði að við skyldum ekki treysta siðum og hefðum heldur trúnni.  Það breytti kirkjunni og gaf hverri einustu manneskju sem það vildi þiggja sannfæringu um að hún ætti frið og uppörvun Guðs.  Guð myndi styðja hana til að nota trú sína í öllu daglegu lífi sínu.

Síðan eru 500 ár.  Hvað segjum við núna?  Við skulum  tala saman um það.  Ég hef sagt að ég held að það séekki sem verst fyrir okkur að halda áfram eins og við  höfum gert.  Standa staðfastar í trú okkar og gleðjast yfir henni og nota hana í öllum dögum okkar.  Við skulumhalda áfram að tala saman og efla trú okkar, dýpka hana og víkka og gera okkur betur og betur grein fyrir þvi hvað hún er.  Við skulum dýpka guðfræði okkar og við skulum vinna þau verk sem við getum í trúnni.

Eða hvað finnst þér?

Ég held að þetta sé svo gagnlegt.  Af því að ég er handviss um að það hefur mikil áhrif.  Við berum allar með okkur trausta og glaðlega trú okkar út í daglegt lífið og höfum áhrif í kringum okkur.  Og það gera aðrir hópar líka.  Svo í sameiningu breytum við heiminum.  Og það held ég nú að  sé áframhaldandi siðbót.

Blíðar kveðjur, Auður Eir.