Arndis

Verum okkur verulega vænar

Nú er haldið upp á hundrað ára afmæli loka fyrra stríðsins.  Líka hundrað ára afmæli okkar eigin fullveldis.  Og ársins 1918 er minnst fyrir hörmungar spænsku veikinnar, gossins og kuldans. Nálgast það kannski þröngsýni og eigingirni að fara  að tala um okkar eigin mál þegar svo mörg stórmál eru rædd?

Við erum alltaf hluti af heildinni.  Líka núna.  Við njótum góðæris og við gjöldum vonleysis kvíðans og úrræðaleysisins gagnvart honum.

Hvað gerum við?  Hvers megnum við?  Við megnum nú sem alltaf að taka það í hendur sem við getum.  Við megnum að taka okkar eigin daga í okkar eigin hendur eftir því sem okkur er frekast unnt.  Það er ekki eigingirni heldur hjálp við það sem stendur okkur næst að taka sjálfar okkur að okkur og sjá allt það góða sem heildin hefur gefið okkur.  Að gleðjast og þakka. Þá getum við líka gefið.

Hvað segir þú um þetta?  Er ekki best fyrir okkur að vera okkur eins vænar og við getum og treysta því að einmitt þá verði heldur gott að vera samferða okkur um dagana?

Við skulum biðja fyrir þeim sem hafa tekið það að sér að takast á við velferð okkar allra.  Bænin er kröftug.  Eins  og við vitum allar.

Blíðar kveðjur, Auður

Yndislegt er það að hafa aftur samband eftir sumarið og heyra hvað við höfum gert síðan við töluðumst við síðast.  Guð er alltaf.  Hún er alltaf hjá okkur, alltaf til taks, alltaf viss um vináttu okkar.  Yndislegt er að eiga vináttuna hver við aðra í trausti okkar til hennar.   Það er ekki hægt að meta það til fulls að eiga hópinn okkar í Kvennakirkjunni og við sendum hver annarri innilegar þakkir fyrir vináttuna.  Við megum hugsa til hópsins sem stendur með okkur í trú okkar.

Ýmislegt hefur gerst hjá sumum okkar í sumar,  eitthvað gott og uppörvaindi hjá okkur öllum en sumar okkar hafa líka horfst í augu við missi og sorg.  Við treystum því að samt hafi líka margt gott gerst og að það styrki okkur. Nú bíða dagarnir sem fara kólnandi og verða dimmari hver af öðrum. Ef okkur finnst það ekki gleðiefni megum við hugsa með réttu að það líður ekki á löngu þangað til þeir verða aftur bjartari og bjartari. Það gerist í desember núna eins og öll ár.

Gleðjumst og fögnum dag eftir dag.  Treystum Guði sem er alltaf hjá okkur, alltaf tilbúin til að standa með okkur.  Það er stórkostlegt.  Af öllum góðum framboðum um betra líf ber framboð Guðs langt af öllum öðrum:  Treystu mér, vertu hjá mér og þá finnurðu að ég er hjá þér.  Ég gef þér alltaf hugsanir sem gera þérgott.  Ég blessa þig alltaf, segir Guð við þig og okkur allar.

Blíðar kveðjur,  Auður

Elizabeth Cady Stanton var frumkvöðull kvennabaráttunar og stofnaði fyrstu kvenfrelsissamtök Bandaríkjanna árið 1848 með vinkonu sinni Lucretiu Mott sem vr prestur kvekara.   Þegar Elizabeth um var um áttrætt gaf hún út Kvennabiblíuna með konum sem höfðu menntast stórlega í nýjum möguleikum kvenna.  Þær endurþýddu og endurskýrðu kafla um konur í Biblíunni til að gá hvað væri raunverulega sagt þar um konur.

Í Kvennabiblíunni er meðal annars skýring  á  dæmisögunni um meyjarnar tíu í 25. kafla Matteusarguðspjalls.  Elizabeth lýsir hinum óhyggnu meyjum sem miklum kjarkkonum.  Einar um miðnættið standa þær útilokaðar í myrkrinu og verða af veislunni miklu sem þær ætluðu til.  Þær höfðu ekki útbúið sig eins og þær áttu að gera en þær tóku ábyrgðina á því.  Vitru stúlkurnar höfðu útbúið sig og nutu framtaksseminnar.

Sagan um meyjarnar tíu er um tíu ungar konur  sem voru allar boðnar í brúðkaup.  Veislan átti að byrja einhvern tíma um kvöldið og allar stúlkurnar svo dauðþreyttar steinsofnuðu meðan þær biðu.  Þær vöknuðu við útkallið og þá var komið miðnætti.  Myrkrið var skollið á og fimm þeirra sáu sér til skelfingar að það var slokknað á lömpunum þeirra og þær höfðu ekki tekið með sér neina olíu.  Þær stóðu bjargarlausar í myrkrinu og eina ráðið var að biðja hinar fimm um hjálp, en þær höfðu tekið olíu með.  Þá verðum við allar olíulausar, sögðu þær.   Þið verðið bara að drífa ykkur í búðina.  Og stúlkurnar fimm fóru til að kaupa.  En  þegar þær komu að veislusalnum var búið að loka.  Þær misstu af sameiginlegri göngunni í veisluna og svo af veislunni sjálfri.  Það var trúlega af því að þær höfðu verið að snúast í að setja olíu á lampana hjá mönnunum i fjölskyldum sínum, feðrum, bræðrum og frændum […]